نقش طرح معماری در ارتقای کیفیت زندگی مجتمع های مسکونی شهرهای جدید ایران(مطالعه موردی سه شهر اندیشه، پردیس، پرند)

پژوهش حاضر با باور براین­که داعیه هر اثر معماری ارتقا کیفیت زندگی ساکنین است، به بررسی مولفه­های طراحی در ارتقاء کیفیت زندگی می­پردازد. در این تحقیق مفهوم کیفیت از طریق سنجش میزان رضایت ساکنین در مجتمع­های مسکونی سه شهر جدید اطراف تهران (اندیشه، پردیس و پرند) بررسی شده­است. در این راستا شاخص­های عینی و ذهنی تحقیق تعیین شدند و مدل پژوهش طراحی شد. جهت سنجش مدل پیشنهادی ۳۸۵ پرسش­نامه در اختیار ساکنین قرار گرفت. پژوهش با استفاده از تکنیک تحلیل عاملی تاییدی (CFA) و نرم افزار AMOS انجام گرفته­است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد ساکنین از شاخص­های عینی طراحی مسکن که مربوط به کالبد و عملکرد فضاهای سکونتی است، رضایت نسبی دارند. بیشترین رضایت مربوط به جانمایی و نورگیری فضاهای نشیمن و اتاق­های خواب بوده و بیشترین نارضایتی مربوط به مساحت آشپزخانه است. در مورد شاخص­های عینی طراحی محله (بلوک­ها) بیشترین رضایت در مورد ابعاد و جانمایی فضاهای ارتباطی و مشترک بوده و بیشترین نارضایتی ساکنین در مورد طراحی محوطه نظیر فضای سبز و نحوه دسترسی به پارکینگ­ها ابراز شده ­است. در مورد شاخص­های ذهنی، امنیت مهمترین عامل رضایت تعیین شد. روابط اجتماعی ساکنین با یکدیگر ضعیف بوده واکثر ساکنین حس تعلق به مکان را ندارند.

کلیدواژه ها:

Quality of life ، Residental complex ، satisfaction ، objective indicator ، Subjective indicator ، کیفیت زندگی ، مجتمع مسکونی ، رضایت مندی ، شاخص عینی ، شاخص ذهنی