تغییرات ویژگی های رویشی و عملکرد دانه ارقام آفتابگردان (Helianthus annuus L.) در حضور شنبلیله به عنوان خاک پوش زنده

این تحقیق باهدف مطالعه واکنش ویژگی های رویشی ارقام آفتابگردان در حضور شنبلیله به عنوان خاک پوش زنده در سال ۱۳۹۶ در مزرعه آزمایشی دانشگاه رازی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا گردید. فاکتور اول کاشت شنبلیله در چهار سطح (بدون خاک پوش، کاشت شنبلیله ۱۵ روز قبل، هم زمان و ۱۵ روز بعد از آفتابگردان) و فاکتور دوم ارقام آفتابگردان (پروگرس، فرخ، لاکومکا) بود. نتایج نشان داد که کاشت شنبلیله ۱۵ روز قبل از آفتابگردان، ارتفاع، وزن ساقه، تعداد برگ، وزن برگ، شاخص سطح برگ، محتوای کلروفیل های a، b و کل آفتابگردان را نسبت به شرایط شاهد (بدون خاک پوش) به ترتیب ۴/۲۶، ۱/۶۲، ۸/۲۴، ۵/۶۸، ۶۳، ۴/۷، ۷/۳ و ۸/۶ درصد کاهش داد. کمترین محتوای نسبی آب برگ نیز با کاشت شنبلیله قبل از آفتابگردان به دست آمد (به ترتیب ۲/۶۵ و ۷/۵۲ درصد در مراحل یک سوم ابتدایی فصل رشد و گلدهی). اثر حضور خاک پوش در شرایط کاشت هم زمان و ۱۵ روز بعد از آفتابگردان بر بهبود ویژگی های رشدی آفتابگردان نسبت به شاهد معنی دار نبود.در بین ارقام، بیشترین عملکرد دانه، به رقم لاکومکا اختصاص یافت (۳۴۲۶ کیلوگرم در هکتار).بااین حال رقم پروگرس بیشترین ارتفاع (۲۱۲ سانتی متر)، وزن ساقه (۵۲۳ گرم در بوته)، تعداد برگ (۵/۲۵ عدد در بوته)، وزن برگ (۴/۱۵۷ گرم در بوته)، شاخص سطح برگ (۲/۶) و محتوای نسبی آب برگ (به ترتیب ۸/۷۷ و ۵/۷۰ درصد در مراحل یک سوم ابتدایی فصل رشد و گلدهی) را به خود اختصاص داد. بیشترین نسبت سطح برگ (۰۱۳/۰ مترمربع بر گرم) و محتوای کارتنوئید (۵/۲ میلی گرم)نیز متعلق به رقم فرخ تعلق داشت.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، سطح برگ ، شنبلیله ، عملکرد دانه ، کلروفیل