نانوتکنولوژی و استفاده از آن در فرآیند تحویل داروهای پروتئینی و پپتیدی به سلول ها

نانوتکنولوژی مهندسی و تولید مواد در مقیاس اتمی و مولکولی است. تعریف آن از نظر پیشگامان این حوضه، نانوتکنولوژی به ساختارهایی می پردازد که حداقل در یک بعد در بازه ۱-۱۰۰ nm باشند. علی رغم این محدودیت سایز، نانوتکنولوژی معمولا به ساختارهایی اطلاق می شود که تا چندصد نانومتر هستند و توسط مهندسی پایین به بالا از اجزای منفرد ساخته شده اند. از توانایی های خاص این علم می توان در زمینه انتقال دارو در بدن استفاده های بسیار کرد. پیشرفت های اخیر در بیوتکنولوژی اجازه انتخاب و آماده سازی ترکیبات ماکرومولکولی جدید مانند پپتیدها، پروتئین ها و آنالوگ های DNA را میدهد تا به عنوان دارو )مثل هورمون ها، آنتی بادی های مونوکلونال، واکسن ها( برای مصارف درمانی استفاده شوند. چنین ترکیباتی فعالیت قوی و درمان گزینشی را نشان می دهند، اما متاسفانه اغلب آنها بعد از استفاده بیمار، باید به خاطر حساسیت بالا به آنزیم های هضم کننده، نیمه عمر مفید کوتاه یا کارایی نامناسب به دلیل واکنش های ایمونولوژیک یا قابلیت زیستی ضعیف رها شوند. پیشرفت های اخیر نشان می دهد که پپتیدها و پروتئین ها اساس نسل جدید داروها هستند. علاوه بر این توانایی انتقال انتخابی داروها به ارگان های هدف، بافت ها یا سلول ها، چالش بزرگی در درمان انواع بیماری های انسانی همچون سرطان است. در واقع تحویل هدف گذاری شده می تواند بسیار کارآمدتر از درمان سیستماتیک باشد، زیرا در تحویل هدف گذاری شده دارو قابلیت دسترسی بیولوژیک و محدود کردن عوارض جانبی نامطلوب بهبود می یابد. نانو تکنولوژی این امکان را فراهم می کند که داروهایی تهیه شوند که ضمن تحویل هدفمند به بافت یا سلول هدف بتوانند ماندگاری بالاتری در سیستم گردش خون و گوارش داشته باشند و از هضم آنزیم ها نیز در امان بمانند.

کلیدواژه ها:

حامل دارویی ، داروی پروتئینی ، نانو تکنولوژی ، نانو ذرات