CIVILICA We Respect the Science
(ناشر تخصصی کنفرانسهای کشور / شماره مجوز انتشارات از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی: ۸۹۷۱)

تاثیر تمرین های استقامتی یک نوبتی و دونوبتی هم حجم بر عامل نوروتروفیک مشتق از سلول های گلیال و عامل هسته ای کاپاB در بخش حسی نخاع موش های مبتلابه نوروپاتی دیابتی

عنوان مقاله: تاثیر تمرین های استقامتی یک نوبتی و دونوبتی هم حجم بر عامل نوروتروفیک مشتق از سلول های گلیال و عامل هسته ای کاپاB در بخش حسی نخاع موش های مبتلابه نوروپاتی دیابتی
شناسه ملی مقاله: JR_JSP-11-43_004
منتشر شده در در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:

حسن پارساشکوه - دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه بیرجند
مرضیه ثاقب جو - دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه بیرجند
صمد ناظمی - دانشیار فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
مهدی هدایتی - استاد بیوشیمی، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی غدد درون ریز، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

خلاصه مقاله:
هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر شش هفته تمرین استقامتی هم حجم بر سطوح عامل نوروتروفیک مشتق از سلول های گلیال (GDNF)، عامل هسته­ای کاپاB (NF-KB) و درد در بخش حسی نخاع موش های صحرایی دیابتی مبتلابه نوروپاتی بود. نمونه پژوهش ۴۰ سر موش صحرایی نژاد ویستار ۱۰ هفته ای با دامنه وزنی ۲۶۰-۲۳۰ گرم بود. تعداد ۱۰ سر موش در گروه کنترل سالم قرار گرفتند و ۳۰ سر نیز با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (۴۵ میلی گرم/ کیلوگرم محلول در بافر سیترات، ۵/۴ pH:) دیابتی شدند. پس از ایجاد نوروپاتی دیابتی، موش ها به­طور تصادفی در سه گروه تمرین یک نوبتی، تمرین دونوبتی و کنترل دیابتی قرار گرفتند. هر دو پروتکل تمرینی شامل شش هفته تمرین هوازی بود که با شدت ۷۰-۶۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوار گردان انجام شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، از بخش حسی نخاع نمونه برداری شد. تجزیه وتحلیل داده­ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه، تعقیبی شفه، کروسکال- والیس و من- ویتنی انجام شد (P < ۰.۰۵). براساس نتایج، میانگین سطح GDNF نواحی حسی نخاع گروه تمرین یک نوبتی (P = ۰.۱۴۶) و دونوبتی (P = ۰.۱۳۱) اختلافی با گروه کنترل نوروپاتی نداشت. همچنین، بین میانگین سطح GDNF گروه تمرین یک نوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنا­دار مشاهده نشد (P = ۰.۹۹۰). میانگین سطح NF-KB در گروه تمرین یک نوبتی    (P = ۰.۰۲۲) و تمرین دونوبتی (P = ۰.۰۳۹) پایین تر از گروه کنترل نوروپاتی بود؛ ولی بین میانگین سطح NF-KB گروه­های تمرین یک نوبتی و دونوبتی تفاوت معناداری وجود نداشت (P = ۰.۹۹۴). نتایج آزمون های رفتاری درد نشان داد که شش هفته تمرین یک نوبتی و دونوبتی به کاهش معنادار درد نوروپاتی منجر شد (P = ۰.۰۰۱)؛ در حالی که بین گروه های تمرین یک نوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنادار نبود (P = ۰.۹۹۰). به­نظر می رسد که تمرین های استقامتی یک نوبتی و دو نوبتی بر سطوح NF-KB و درد تاثیر مثبت دارند و باعث کاهش عوارض نوروپاتی دیابتی می شوند؛ درحالی که بر سطح GDNF تاثیر ندارند.

کلمات کلیدی:
تمرین استقامتی یک نوبتی, تمرین استقامتی دونوبتی, نوروپاتی دیابتی, عامل نوروتروفیک مشتق از سلول های گلیال, عامل هسته ای کاپاB

صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1229887/