تاثیر شدت های مختلف تمرین مقاومتی و استقامتی بر بیان microRNA-۱۳۳a و دو فاکتور نسخه برداری استئوژنز و آدیپوژنز Runx۲ و PPARγ در مغز استخوان موش های صحرایی نر سالمند نژاد ویستار

هدف از انجام مطالعه حاضر، تاثیر شدت های مختلف تمرین مقاومتی و استقامتی بر بیان microRNA-۱۳۳a (mir-۱۳۳a)، RUNX۲ و گیرنده فعال کننده تکثیر پروکسی زوم گاما (PPARγ) در مغز استخوان موش های صحرایی نر سالمند نژاد ویستار بود. ۴۰ سر موش صحرایی نر سالمند (میانگین سنی: ۲۳ ماه، میانگین وزن: ۲۷/۴۳۸ گرم) نژاد ویستار به پنج گروه مساوی هشت تایی شامل تمرین های مقاومتی و استقامتی با شدت متوسط و شدید و گروه کنترل به طور تصادفی تقسیم شدند. تمرین های مقاومتی متوسط و شدید به ترتیب با شدت ۶۰ درصد و ۸۰ درصد حداکثر ظرفیت حمل ارادی با استفاده از نردبان مقاومتی، تمرین استقامتی با شدت متوسط ۷۰-۶۰ درصد سرعت بیشینه و تمرین استقامتی با شدت شدید ۱۱۰-۸۰ درصد سرعت بیشینه، با استفاده از تردمیل جوندگان انجام شدند و هر دو نوع تمرین پنج روز در هفته به مدت هشتهفته انجام شدند. بعد از پایان دوره تمرین، بیان mir-۱۳۳a ، RUNX۲ و PPARγ در بافت مغز استخوان تیبیا به روش RT–PCR اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از آزمون کروسکال والیس در سطحP ≤ ۰.۰۵ انجام شد. این پژوهش نشان داد که میزان بیان mir-۱۳۳a۰.۱۹۷) = P)، Runx۲ (۰.۹۶۰ =P ) و PPARγ۰.۸۷۲) = P) در گروه های تمرینی با شدت بالا و متوسط در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت؛ بنابراین، به نظر می رسد که تغییرات سلولی متابولیسم استخوان پس از انجام چنین تمرین هایی به دوره های طولانی تر تمرین ورزشی یا اندازه گیری های دیگری به ویژه در سطح پروتئومیکس نیاز دارد که باید در پژوهش های آینده بررسی شود.

کلیدواژه ها:

mir-۱۳۳a ، Runx۲ ، PPARγ ، تمرین استقامتی و مقاومتی ، متابولیسم استخوان