بررسی موانع سیاسی گذار به مردم سالاری در بحرین

موج اول گذار به دمکراسی در بحرین سال ۱۹۹۵ آغاز و در سال ۱۹۹۹ منجر به مجموعه ای از اصلاحات از بالا شد. اما کندی و نیز عدم پیشرفت جدی در تحقق اصلاحات از یکسو و تحولاتی که از تونس آغاز شد از سوی دیگر باعث شکل گیری موج دوم اعتراضات علیه حکومت در سال ۲۰۱۱ شد. محور اصلی این اعتراضات جریان الوفاق به نمایندگی از شیعیان این کشور بود که خواستار اجرای مفاد منشور ملی ۱۹۹۹ و انجام اصلاحات دمکراتیک بود. بی ثباتی سیاسی ناشی از اعتراضات موج دوم نه تنها به تقویت روند گذار به دمکراسی منجر نشد بلکه وجود موانع سیاسی در دو سطح داخلی و خارجی باعث ناکامی و در نتیجه توقف فرایند نوسازی سیاسی گردید. مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی به بررسی موانع سیاسی روند گذار به دمکراسی در بحرین پرداخته است. دو عامل انسجام نخبگان حاکم و عدم انسجام مخالفان در سطح داخلی و نقش عربستان و آمریکا در سطح منطقه ای و بین المللی از جمله عواملی هستند که در ناکامی روند گذار به مردم سالاری در بحرین موثر بوده اند. البته بایستی توجه داشت که میزان تاثیر هرکدام از این عوامل به ویژه در سطح داخلی یکسان نیست.

کلیدواژه ها:

گذار به مردم سالاری ، آل خلیفه ، حزب الوفاق ، موانع سیاسی ، بحرین