ارزیابی و بررسی الگوی برنامه ریزی رشد هوشمند شهری

رشد پراکنده شهری، گسترش فیزیکی سریع و بی برنامه شهرها و در پی آن استفاده بی رویه از وسایل نقلیه موتوری، این مکانها را با چالش های زیست محیطی فراوانی مواجه کرده است که حاصل آن افزایش آلودگیهای محیطی و از بین رفتن زمین های کشاورزی و افزایش هزینه زیرساختهای شهری بوده است. با گسترش افقی روز افزون شهرها، و ظهور تبعات رشد اینچنین به صورت مشکلات متعدد، باعث شد تا دانشمندان، محققان و مسئولان شهری در پی الگویی متناسب و فارق از مشکلات به وجود آمده باشد. بر همین اساس در سال ۱۹۹۷ رشد هوشمند برای پاسخ گویی به مشکلات زیاد گسترش افقی شهر ها در آمریکا بکار گرفته شد. ارائه تعریف مشخص از این نوع تئوری بسیار دشوار است. برنامه ریزی، طراحی، توسعه و نوسازی جوامع برای ترقی دادن حس مکانی، حفظ منابع طبیعی و فرهنگی و توزیع عادلانه هزینه ها و مزایای توسعه. رشد هوشمند یکپارچگی اکولوژیکی را در دوره های کوتاه مدت و بلند مدت افزایش داده و کیفیت زندگی را از طریق توسعه دامنه گزینه های حمل و نقل، اشتغال و مسکن به روش معتبر مالی افزایش می دهد. به این ترتیب رشد هوشمن در برابر رشد افقی و پراکنده قرار می گیرد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی و بررسی الگوی برنامه ریزی رشد هوشمند شهری می باشد. نتایج نشان می دهد ابتکارات شهر هوشمند میتواند به بهترین شکل ممکن مشکلات را یکی پس از دیگری از میان بردارد و جهان را در رسیدن به هدف توسعه پایدار یاری کند. با این حال به منظور مقابله با یک وضعیت دشوار لازم است نحوه عملکرد درونی یک شهر هوشمند را به طور عمیق درک کرد. در سالهای اخیر بسیاری از جوامع تصمیم گرفته اند که الگوی توسعه جامعه خود را بر اساس اصول رشد هوشمن بنا کنند. این اصول دسترسی کاربری ها را افزایش می دهد، سرانه استفاده و سفر با وسایل نقیله را کاهش می دهد و جوامعی با کاربری ترکیبی ایجاد می نماید

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی هوشمند ، شهرهوشمند ، رشد هوشمند