بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر خودکارآمدی و امیدواری زنان مطلقه و تاثیر آن بر الگوهای ناسازگار اولیه فرزندان دختر

هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر خودکارآمدی و امیدواری زنان مطلقه و تاثیر آن بر الگوهای ناسازگاراولیه فرزندان دختر بود. روش: روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی و طرح تحقیق از نوع پیش آزمون- پس آزمون تک گروهی بود. نمونه ها به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند. سپس رویکرد طرحواره درمانی برای گروه آزمایش، به مدت ۸ جلسه ۲ ساعته اجرا شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های طرحواره یانگ فرم بلند، خودکارآمدی (شرر و مادوکس) و امید به زندگی (اشنایدر) بود که آزمودنی های ۳ گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به آن پاسخ دادند. یافته ها: پژوهش حاضر نشان داد که طرحواره درمانی در افزایش احساس خودکارآمدی و امید به زندگی زنان مطلقه موثر می باشد. همچنین این اثرگذاری در کاهش طرحواره های ناسازگار اولیه فرزندان دختر نیز موثر بوده است که (در مراحل آزمایش و پیگیری) مشخص بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های بدست آمده از پژوهش حاضر می توان گفت که این روش درمانی می تواند در انجام فرآیندهای روانشناسانه جهت افزایش شناخت افراد طلاق گرفته و سازگاری آنها مثمرثمر باشد، و از این طریق کارایی و امیدواری را در این افراد بهبود ببخشد و همچنین مشکلات روانشناختی را در فرزندان آنها را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، خودکارآمدی ، امیدواری ، طرحواره های ناسازگار اولیه