بررسی کیفیت میکروبی آب آشامیدنی وسیله های نقلیه عمومی بین شهری شهرکرد و تاثیر آموزش رانندگان بر بهبود کیفیت آب

زمینه و هدف: مصرف آب آلوده در طول مسافرت یکی از مشکلاتی است که سلامت مسافرین را به مخاطره می اندازد. در این مطالعه کیفیت میکروبی آب آشامیدنی وسیله های نقلیه عمومی بین شهری و اثر آموزش رانندگان بر بهبود کیفیت آب شرب این وسیله ها در ترمینال آزادی شهرکرد مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: در این تحقیق توصیفی – مداخله ای که در سال ۹۱-۱۳۹۰ انجام شد، از تعداد ۵۱۲ وسیله نقلیه ناوگان بین شهری تعداد ۲۱۹ وسیله نقلیه به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب و از آب شرب آن ها نمونه برداری انجام شد و غلظت کلر باقیمانده، تعداد کل کلیفرم ها و کلیفرم های مدفوعی اندازه گیری شد. سپس ۶۱ خودرو که دارای آب شرب آلوده بودند به صورت تصادفی ساده به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. به رانندگان گروه مورد، به مدت دو هفته آموزش های لازم ارائه گردید. سپس از آب شرب وسایل نقلیه هر دو گروه، مجددا نمونه برداری انجام شد و نتایج مقایسه گردید. یافته ها: ۷/۱۳% وسیله های نقلیه عمومی از آب های بطری شده و ۳/۸۶% از آب معمولی استفاده می کردند. ۴/۹۸% آب های معمولی فاقد کلر باقیمانده در حد استاندارد بودند. نتایج نشان داد که ۹/۴۸% کل نمونه ها به کلیفرم و ۱/۳۱% کل نمونه ها به کلیفرم مدفوعی آلوده بودند. میزان آلودگی کل کلیفرم و کلیفرم مدفوعی در گروه مورد به ترتیب از ۱۰۰% و ۱/۵۸% (قبل از آموزش) به ۸/۵۴% و ۲۹% (بعد از آموزش) کاهش یافت. نتیجه گیری: این تحقیق تاثیر آموزش رانندگان را در کاهش ۴۵ تا ۵۰ درصدی آلودگی میکروبی آب شرب مصرف شده در طول مسیر به اثبات رساند؛ لذا با توجه به تاثیر آموزش رانندگان بر کیفیت آب، پیشنهاد می شود که سازمان ذیربط اجرای دوره های آموزشی متناوب و نظارت بهداشتی را در اولویت برنامه های خود قرار دهد.

کلیدواژه ها:

Drinking water ، Public vehicles ، Education ، Drivers ، کیفیت آب آشامیدنی ، وسیله های نقلیه عمومی ، آموزش ، رانندگان