تاثیر یک دوره فعالیت بدنی بر میزان نوروتروفیک مشتق از آستروسیت مزانسفال جسم مخطط رت های نر صحرایی ابتلاء شده به پارکینسون

زمینه و هدف: با توجه به نتایج تحقیقات پیشین و تاثیر تمرین اختیاری روی فاکتورهای نروتروفیک در درمان بیماری پارکینسون، هدف از انجام پژوهش بررسی تغییرات سطح MANF جسم مخطط موش های صحرایی نر در معرض سم عصبی تزریقی توسط جراحی استریوتاکسی به دنبال ۴ هفته دویدن روی نوار گردان بود. روش بررسی: ۲۴ سر موش صحرایی نر به ۴ گروه شم، کنترل پارکینسون، کنترل سالم و تمرین پارکینسون تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت ۴ هفته ۵ روز در هفته و روزانه ۲ جلسه ۱۵ دقیقه ای که حداقل ۱ ساعت از هم فاصله داشتند، با سرعت ۱۵ متر بر دقیقه تمرین انجام دادند. تزریق محلول ۶- هیدروکسی دوپامین (۶-OHDA) به داخل جسم مخطط مغز با هدف تولید مدل تجربی پارکینسون صورت گرفت. ۳ هفته پس از تزریق ۶- هیدروکسی، تست چرخشی آپومورفین برای تایید پارکینسونی شدن موش ها انجام شد. سطوح MANF جسم مخطط با روش الیزا اندازه گیری گردید. داده ها به روش آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد سطح MANF جسم مخطط در گروه کنترل پارکینسون (۹±۹۱/۲۶ پیکوگرم بر میلی گرم) نسبت به گروه کنترل سالم (۲±۲۲/۴۵ پیکوگرم بر میلی گرم) تفاوت معنی داری دارد (۰۵/۰P≤)؛ همچنین سطح MANF جسم مخطط در گروه تمرین پارکینسون (۲±۳۵/۲۹ پیکوگرم بر میلی گرم) نسبت به گروه کنترل پارکینسون (۹±۹۱/۲۶ پیکوگرم بر میلی گرم) افزایش داشت، اما تفاوت آن معنی دار نبود (۹۹۷/۰P=). نتیجه گیری: نتیجه این پژوهش نشان داد که اجرای برنامه دویدن روی نوارگردان با مشخصات مطالعه حاضر سبب افزایش سطح MANF جسم مخطط نمی شود و بنابراین نمی توان با قاطعیت نقش حفاظت نرونی برای این پروتکل تمرینی قائل شد و نیاز به تحقیقات بیشتری می باشد.

کلیدواژه ها:

Aerobic Exercise ، MANF ، ۶-hydroxydopamine ، Parkinson. ، تمرین هوازی ، MANF ، ۶- هیدروکسی دوپامین ، پارکینسون.