اهمیت حفظ تنوع زیستی و ذخایر ژنتیکی نژادهای بومی در حال انقراض

تنوع حیوانات اهلی در کشورهای در حال توسعه، در کشاورزی و دامپروری سنتی قرار گرفته شده که دام های خود را بر اساس دانش بومی و با در نظر گرفتن محدودیت های بوم شناختی محلی مدیریت می کنند. به ویژه در مناطق حاشیه ای، نژادهای دام های محلی با وجود اینکه از نظر سطح تغذیه، مدیریت و مراقبت های بهداشتی در سطح پایینی قرار دارند ولی با تولید طیف وسیعی از محصولات در حفظ معیشت روستایی بسیار حائز اهمیت می باشند. بنابراین این نژادها از نظر زیست محیطی پایدارتر بوده و نگهداری آنها در مقایسه با نژادهای اصلاح نژاد شده برای کشاورزان محلی راحتر می باشد. با این حال، سیاستهای جهانی برای آمیخته گری حیوانات محلی با حیوانات اصلاح نژاد شده منجر به از بین رفتن تعداد زیادی از نژادهای محلی شده و باعث تهدید دیگر نژادهای بومی می شوند. حفظ ذخایر ژنتیکی حیوانات بومی از جنبه های مختلف دارای اهمیت است که بعضی از مهمترین آنها عبارتند از: داشتن موقعیت برای تقاضا و نیاز بازار در آینده، بیمه در برابر تغییرات آینده در اوضاع تولید، بیمه در برابر از دست دادن منابع با ارزش استراتژیک بالا، دلایل تاریخی و فرهنگی و تامین امنیت غذایی

کلیدواژه ها:

تنوع زیستی ، ذخایر ژنتیکی ، دامهای بومی ، امنیت غذایی