شناسایی و ارزیابی مقاومت به شوری آتریپلکسهای بومی حاشیه دریاچه ارومیه

دریاچه ارومیه یکی از شور ترین دریاچه های جهان می باشد و به تبع آن اراضی اطراف آن نیز از این قاعده مستثنی نمی باشند. هدف از انجام این مطالعه گونه های موجود از آتریپلکسهای مقاوم به شوری حاشیه دریاچه ارومیه می باشد در این راستا آتریپلکس های بومی حاشیه دریاچه ارومیه شناسایی وشش گونه مشخص شدند که این گونه ها عبارتنداز : پس از مشخص شدن گونه ها جهت بررسی مقاومت به شوری آنها طرحی در قالب کرتهای خرد شده که کیفیت شوری آب در کرتهای اصلی وگونه های آتریپلکس در کرتهای فرعی قرار دارد بر پایه بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد تیمارهای شوری عبارتند از آب آبیاری با شوری های ۲۵، ۱۵ و ۳۵ دسی زیمنس بر متر. نتایج نشان داد که با افزایش شوری عملکرد ماده خشک ( اندامهای هوایی و ریشه) کاهش پیدا کرده است اما حتی در شوری خیلی زیاد نیز به صفر نرسیده است که این بدلیل سنتز ترکیبات سازگار و دفع نمک از کرکهای موجود در سطح برگ می باشد. همچنین نتایج تجزیه واریانس مربوط به عملکرد ماده خشک، اندامهای هوایی و ریشه نتایج نشان داد که از بین شش گونه مختلف آتریپلکس گونه A. verruciferaدارای بیشترین عملکرد و گونهA. tatarica در مقام دوم قرار گرفت که نشانگر قوی بودن مکانیسمهای مقاومت به شوری در این گونه ها می باشد