مینو دخت ملکیان - دانشجوی دکتری رفتار حرکتی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
سید محمد کاظم واعظ موسوی - استاد گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه جامع امام حسین، تهران
عبدالله قاسمی - استادیار گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران
علی کاشی - دانشیار گروه رفتار حرکتی پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی، تهران

هدف پژوهش حاضر، توصیف و تبیین ارتباط بین خود­پنداره بدنی و خود­پنداره تحصیلی دانش ­آموزان ورزشکار و غیر­ورزشکار از طریق متغیرهای فعالیت بدنی و وضعیت اقتصادی- اجتماعی خانواده بود. تعداد ۱۰۶۳ دانش ­آموز ورزشکار و غیرورزشکار ۱۳ تا ۱۶ ساله از مناطق مختلف شهر تهران به صورت خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پژوهش حاضر شامل فرم کوتاه پرسش­نامه خود­توصیفی بدنی مارش و همکاران (۲۰۱۰)، مقیاس خود­پنداره تحصیلی دلاور (۱۹۹۸) و فرم اطلاعات مربوط به سطح اقتصادی-اجتماعی بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد خود­پنداره بدنی و خود­پنداره تحصیلی دختران ورزشکار از دختران غیر­ورزشکار بالاتر است. همچنین نتایج آزمون تحلیل رگرسیون چند متغیره بیانگر آن بود که فعالیت بدنی خود­پنداره بدنی و خود­پنداره تحصیلی دختران را پیش ­بینی می ­کند. طبق یافته های این پژوهش، خود­پنداره بدنی دختران نوجوان با فعالیت بدنی و وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده آنها ارتباط معناداری دارد. در این پژوهش ارتباط مثبت بین خود­پنداره بدنی و سطح تحصیلات مادر مشاهده شد. همچنین مشخص شد خود­پنداره تحصیلی با فعالیت بدنی و سطح بالای تحصیلات مادر در ارتباط است. از مجموع نتایج پژوهش حاضر می­توان نتیجه گرفت خود­پنداره بدنی و خود­پنداره تحصیلی با فعالیت بدنی و سطح تحصیلات مادر دختران دانش­آموز ارتباط دارد و شرکت در فعالیت بدنی موجب بهبود خود­پنداره بدنی و تحصیلی می­شود. از این رو گسترش مشارکت دانش ­آموزان در فعالیت بدنی به منظور افزایش خود­پنداره بدنی و تحصیلی حائز اهمیت است.

خود پنداره بدنی, خود پنداره تحصیلی, فعالیت بدنی, نوجوانی