مسئله گستره علم امام  ازجمله مباحث مهم کالمی است که متکلمان مسلمان با دو رویکرد عمده از آن بحث کردهاند. بسیاری از متکلمان، دربارە گسترە علم امام طرفدار نگاه حداکثری هستند و برخی نیز به رویکرد حداقلی باور دارند. برخی از نواندیشان معاصر مانند مدرسی طباطبایی، کدیور، سروش و صالحی نجف آبادی با نگاهی تاریخی به عقاید شیعیان، پیرو رویکرد حداقلی هستند و بر این باورند که عقیدە گروه نخست )دیدگاه حداکثری(دربارە علم امام، هیچ پیشینه ای در عصر امامان ندارد، بلکه تحت تاثیر جریانهای فکری بیرونی مانند غالیان پدید آمده است. دلیل عمده این افراد در اثبات مدعا، بر بیان شواهد تاریخی دربارە دیدگاه اصحاب ائمه استوار است و میکوشند نشان دهند در نگاه اصحاب ائمه، علم امام محدود بوده و هرگونه نگاه حداکثری به علم امام از سوی ایشان نفی شده است. در پژوهش حاضر تالش شده با تکیه بر روایات و شواهد تاریخی و با شیوە توصیفی-تحلیلی و رویکرد انتقادی، دیدگاه نواندیشان معاصر دربارە گستره علم امام ارزیابی و تحلیل گردد. در
پایان این نتیجه به دست آمده است که بر اساس روایات و شواهد تاریخی دوران ائمه دیدگاه حداکثری دربارە علم امام اثبات میشود و جایی برای طرح دیدگاه حداقلی باقی نمی ماند.