میلاد طاری بخش - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران راه و ترابری، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرال
مسعود طاری بخش - مربی گروه عمران- سازه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
محمدسعید منجم - دکترای عمران راه و ترابری، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدی

در دهه های اخیر، افزایش خسارات جبران ناپذیر ناشی از آلودگی هوا، چالش بزرگی را در مقابل سیاستگزاران و مسئولان بخش منابع طبیعی قرار داده است. افزایش تراکم جمعیت و فعالیت های اقتصادی و صنعتی، باعث افزایش حجم ترافیک و در نتیجه آن، بالا رفتن سطح آلودگی هوا در کلان شهرها شده است. عمده ترین منبع آلوده‌کننده هوا در شهرهای بزرگ در حال توسعه، انبوه خودروهایی می باشند، که بیشتر از حد استاندارد، سوخت مصرف می‌کنند و بار سنگین ترافیک خیابان‌های این شهرها، اغلب ریشه در معضلاتی مانند ضعف مدیریت ترافیک و فرهنگ ترافیکی دارد. رشد مستمر ترافیک، نیاز به یک چهارچوب نظارتی منسجم را برای مدیریت کیفیت هوا، در مقیاس منطقه ای به وجود آورده است. اصولاً مدیران منابع طبیعی، با مجموعه وسیعی از موضوعات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی مواجه هستند، بنابراین بکار گیری ابزارهای علمی و قابل اطمینان، به منظور حل این مسائل حساس، اجتناب ناپذیر است. لذا در این مقاله ، سعی بر آن است تا با ارزیابی روش های تجربی و همچنین مدلسازی عددی انتشار و پراکندگی آلاینده های ناشی از وسایل نقلیه و سپس تشریح روند توسعه مدل های زیست محیطی، گامی مؤثر جهت کمک به سیاستگزاران امر مدیریت کیفیت هوا، برداشته شود.

آلودگی هوا، ترافیک شهری، مدلسازی عددی، انتشار و پراکندگی آلاینده ها، مدل زیست محیطی