بررسی مصالح و سازه های و تاثیر آن بر پایداری ساختمان در معماری سنتی ایران

سیمای شهرهای اقصی نقاط جهان که تا چندی پیش هرکدام درون خود دنیایی متفاوت داشت، هر روز با سرعتی افزون تر در پی محو شدن آن چیزی است که به آن هویت مستقل میداد و این امر همسانی و یکنواختی را به بار آورده است. معماری و شهر برای انسان قبل مدرن، محصول خلاقه ای بود که نتیجه محدودیتهای اقلیمی و سازهایی از طرفی و باورهای جمعی افراد از طرف دیگر بود. آنچه که فضای مصنوع او را تشکیل میداد، برخاسته از بستر و همپا و همراستا با ویژگیهای آن منطقه بود. این پیوند سبب گشته بود که محصول اندیشه معمار درحدود ویژگیها و بایدهایی که مصالح محلی و شرایط محیطی به اثر اجبار می نمود، امکان حرکت داشته باشد. از جهت دیگر به علت باورهای متافیزیکی به طبیعت و پدیده های آن و لزوم حفظ این عرصه به عنوان موهبت، مدیریت پسماندها نیز به گونه ایی انجام میگردید که چرخه حیات مختل نگردد. پیشرفت تکنولوژی، صنعتی شدن شهرها و نفوذ معماری غرب، بازتابی موثر را در زندگی و سلیقه مردم داشته است. معماری سنتی با همان شیوه ساخت و مصالح قدیمی با سلیقه و تکنولوژی جوامع امروزی اندکی دور میباشد. در این تحقیق سعی بر آن است که با بررسی مصالح و سازه ها در شیوه اجرای مصالح سنتی ایرانی، تاثیرات این گونه مصالح و سازه ها را بر پایداری ساختمانهای سنتی بررسی شود. محقق در این مقاله ایتدا به بررسی مفهوم پایداری و سپس بررسی مصالح مورد استفاده در معماری سنتی ایرانی از طریق بررسی نمونه های موردی از آثار معماری سنتی می پردازد.

کلیدواژه ها:

مصالح ، سازه ، پایداری ، معماری سنتی ، ایران