پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس شادکامی و کیفیت زندگی در زوجین شهر تهران

هدف از این پژوهش، پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس شادکامی و کیفیت زندگی در زوجین شهر تهران بود. طرح پژوهش، توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، همه زوج های منطقه ۱۱ و ۱۲ شهر تهران در سال ۹۷-۹۶ بودند. تعداد ۱۵۰ نفر (۷۵ زن و ۷۵ مرد) از طریق نمونه گیری در دسترس، برای پاسخگویی به سه پرسشنامه پژوهش، شامل مقیاس ۲۹ سوالی شادکامی آکسفورد (Hill & Argyll, ۲۰۰۲)، مقیاس ۲۶ سوالی کیفیت زندگی (World Health Organization, ۱۹۹۶) و مقیاس ۴۷ سوالی رضایت مندی زناشویی (Olson, ۱۹۹۷)، انتخاب شدند. به منظور تحلیل داده ها، از رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج نشان داد، رابطه خطی بین متغیر رضایت زناشویی و مولفه های پیش بین، به لحاظ آماری معنی دار است (۰۰۱/۰ p<). به این معنی که شادکامی و کیفیت زندگی، قادر به پیش بینی رضایت زناشویی زوجین هستند (۰۰۱/۰ p<). همچنین، نتایج نشان دادند، متغیرهای کیفیت زندگی و شادکامی به ترتیب با انحراف معیار ۲۶/۰ و ۱۵/۰ می توانند ۶ درصد از واریانس رضایت زناشویی را پیش بینی کنند و متغیر کیفیت زندگی نقش بیشتر و شادکامی، نقش کمتری در پیش بینی رضایت زناشویی دارد. درنتیجه شادکامی و کیفیت زندگی، نقش بسزایی در پیش بینی رضایت زناشویی دارند. درواقع شادکامی و کیفیت زندگی، باعث افزایش مهارت های زندگی زناشویی و به تبع آن، رضایت زناشویی می گردد؛ بنابراین در طراحی برنامه های آموزشی و درمانی مبتنی بر افزایش رضایت زناشویی، باید به شادکامی و کیفیت زندگی زوجین، توجه ویژه ای، مبذول گردد.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، کیفیت زندگی ، رضایت زناشویی ، زوجین