نقش ابعاد سرشت/ منش در پیش بینی خودکارآمدی مربوط به درد و شدت درد در بیماران مبتلا به اختلالات اسکلتی – عضلانی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش ابعاد سرشت/منش در پیش بینی خودکارآمدی مربوط به درد و شدت درد در بیماران مبتلا به اختلالات اسکلتی- عضلانی می باشد. روش پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری کلیه افراد مبتلا به اختلالات اسکلتی- عضلانی هستند که در سال ۱۳۹۴ به بخش ارتوپدی بیمارستان فاطمی، مراکز کار درمانی و فیزیوتراپی های شهر اردبیل مراجعه کرده بودند که تعداد ۷۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری دادهها از پرسشنامه های خودکارآمدی درد، سرشت و منش و مقیاس شدت درد مک گیل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به روش آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام صورت گرفت. یافته ها نشان داد بین ابعاد نوجویی و آسیب پرهیزی با خودکارآمدی رابطه منفی و بین پاداش وابستگی و پشتکار با خودکارآمدی رابطه مثبت وجود دارد. ابعاد آسیب پرهیزی و پاداش وابستگی به ترتیب رابطه منفی و مثبت با شدت درد داشتند. بعلاوه ۵۸/۷ درصد از خودکارآمدی و ۱۳/۳ درصد از شدت درد توسط ابعاد سرشت و ۵۷/۳ درصد از خود کارآمدی و ۱۰/۳ درصد از شدت درد توسط ابعاد منش تبیین می شوند. در نتیجه ابعاد سرشت/منش می تواند خودکارآمدی مربوط به درد و شدت درد در بیماران مبتلا به اختلالات اسکلتی- عضلانی پیش بینی نمایند و نیازمند برناه های برای ارتقاء این متغیرها در افراد مبتلا به اختلالات اسکلتی- عضلانی می باشد.

کلیدواژه ها:

سرشت/منش ، خودکارآمدی مربوط به درد ، شدت درد ، اختلالات اسکلتی- عضلانی