پیش بینی تاب آوری بر اساس سبک های دلبستگی، تحمل ناکامی و نگرش مذهبی در پاندمی کرونا

کرونا به عنوان یک بیماری مبهم و ناشناخته مشکلات متعدد رفتاری و روانی را به وجود آورده است. پژوهش حاضر به پیش بینی تاب آوری بر اساس سبک های دل بستگی، تحمل ناکامی و نگرش مذهبی در ایام کرونا پرداخت. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ساکنان شهر تهران بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری در دسترس و پرسشنامه اینترنتی استفاده شد. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه سبک دل بستگی بزرگ سالان هازن و شیور (۱۹۸۷)، مقیاس تحمل ناکامی هارینگتون (۲۰۰۵) و مقیاس جهت گیری مذهبی آلپورت (۱۹۶۷) استفاده شد. برای تحلیل یافته ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی پندگانه استفاده شد. یافته ها نشان داد بین سبک های دل بستگی، نگرش های مذهبی و تاب آوری همبستگی، معنی دار وجود دارد (P<۰/۰۵). شاخص «ضریب تعیین چندگانه اصلاح شده» نشان داد که مولفه های پیش بین پژوهش می تواند ۳۲% تاب آوری را پیش بینی کند. بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که تاب آوری در ایام کرونا با عواملی چند از جمله سبک دل بستگی، تحمل ناکامی و نگرش مذهبی آنها در تعامل است؛ بنابراین برنامه های توانمندسازی روان شناختی و رشد شخصی با تمرکز بر ارتباط اجتماعی موثر همراه با استقلال فردی می تواند توانایی رویارویی موثر با تنش های ناشی از بیماری همه گیر کرونا را افزایش دهد. همچنین ارتباط عمیق با خداوند، می تواند همراه با تغییرات مثبت در تاب آوری در جامعه مورد پژوهش باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، سبک های دلبستگی ، تحمل ناکامی ، نگرش مذهبی ، کرونا