تاثیر یک جلسه فعالیت تناوبی شدید با و بدون محدودیت جریان خون بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب بازویی دختران فعال

هدف: ورزشکاران نخبه بسیاری از رشته های ورزشی به دنبال کسب توان بی هوازی در سطوح بالا هستند. در سال های اخیر روی روش های مختلف بهبود توان بی هوازی از طریق تمرین، اقدامات زیادی انجام شده است. از جمله سیستم هایی که در این حوزه وجود دارد سیستم محدودیت جریان خون (کاتسو) است و از آنجایی که الکترومایوگرافی، یک ابزار مفید برای بررسی فعالیت الکتریکی عضلات در حالت فعالیت و همچنین بررسی ویژگی های سنتیکی حرکت می ­باشد لذا پژوهش حاضر با هدف مطالعه، اثر یک جلسه فعالیت تناوبی شدید با و بدون محدودیت جریان خون بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب بازویی در دختران فعال انجام شد. روش بررسی: تعداد ۱۰ نفر از دانشجویان خانم دانشگاه بیرجند با سن ۰/۸۱±۲۲/۱۵ سال، شاخص توده بدنی۲/۵۶± ۲۰/۰۸ کیلوگرم بر مترمربع انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات دوسر وسه سربازو هنگام اجرای ۴ ست ۳۰ ثانیه ای با ۵ دقیقه استراحت بین هر ست طی یک جلسه فعالیت تناوبی شدید با دستگاه وینگیت دست تحت شرایط بدون محدودیت و با محدودیت جریان خون اندازه گیری شد. علاوه بر فعالیت الکتریکی برخی از پارامترهای توان بی هوازی مانند میانگین و حداکثر توان بی هوازی نیز تحت دو شرایط مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: فعالیت الکتریکی عضله دوسربازو دست برتر(غالب) تحت شرایط با محدودیت جریان خون افزایش معناداری داشت (۰/۰۵>p)، اما در فعالیت الکتریکی عضله سه سربازو دست برتر تحت شرایط با محدودیت جریان خون افزایش معناداری مشاهده نشد (۰/۰۵توان بی هوازی و حداکثر توان بی هوازی، محدودیت جریان خون تنها باعث افزایش معنادر حداکثر توان بی هوازی شد (۰/۰۵ >p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که فعالیت الکتریکی عضله دوسربازو و همچنین حداکثر توان بی هوازی به طور معناداری طی شرایط محدودیت جریان خون افزایش یافت (۰/۰۵>p)  به نظر می ­رسد محدودیت جریان خون یک عامل موثردر افزایش حداکثر توان بی هوازی و فعالیت الکتریکی عضله دوسربازو است.

کلیدواژه ها:

فعالیت الکتریکی ، محدودیت جریان خون ، تمرین تناوبی شدید ، توان بی هوازی