رابطه بین پوسچر کاری و تناسب آنتروپومتریکی در ایستگاه‎های‎ کار: مطالعه موردی در چند صنعت بافندگی

زمینه و هدف: طراحی ایستگاه های کاری متناسب با ابعاد آنتروپومتریک می تواند از پوسچرهای کاری نامطلوب پیشگیری و ریسک اختلالات اسکلتی عضلانی را کاهش دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تطابق آنتروپومتریک ایستگاه های کاری و ارتباط آن با امتیاز پوسچر کاری افراد شاغل در یک صنعت بافندگی انجام گرفت. روش کار: این مطالعه مقطعی در سال ۱۳۹۹ در یک صنعت بافندگی واقع در استان همدان انجام گرفت. ارزیابی پوسچر ایستگاه های کاری نشسته و ایستاده با روش های NERPA و REBA انجام گرفت. ابعاد آنتروپومتریک افراد بر اساس استاندارد ISO ۷۲۵۰ اندازه گیری و تطابق آنتروپومتریک افراد با ایستگاه های کاری آن ها مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت بررسی رابطه بین تطابق آنتروپومتریکی و پوسچر افراد از آزمون آماری من-ویتنی استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه ۲۰۵ نفر با میانگین سنی ۲۹/۳۱ سال شرکت نمودند. پوسچرهای کاری عمدتا وضعیت نامطلوب داشته و نیازمند مداخلات ارگونومیکی بودند. در ایستگاه کاری نشسته رابطه معنی داری بین تطابق آنتروپومتریکی با عمق نشیمنگاه صندلی، عرض نشیمنگاه صندلی و ارتفاع پشتی صندلی و امتیاز پوسچر کاری مشاهده نشد ولی عدم تطابق آنتروپومتریکی با ارتفاع صندلی و ارتفاع میز کار رابطه معنی داری با پوسچر کاری افراد داشت (۰۵/۰>p). در ایستگاه های کاری ایستاده، رابطه معنی داری بین تطابق آنتروپومتریکی با ارتفاع میز کار و امتیاز پوسچر مشاهده گردید (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: عدم تطابق آنتروپومتریک با ایستگاه کاری عموما پوسچر کاری را نامطلوب می سازد. با این وجود، تطابق آنتروپومتریک با ارتفاع صندلی و ارتفاع میز کار تنها فاکتورهایی با اثر قابل ملاحظه بر روی امتیاز پوسچر کاری بود. بنابراین، جهت باز طراحی ایستگاه های کاری توجه ویژه به این فاکتورها پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

workstation design ، musculoskeletal disorders ، sewing industries. ، طراحی ایستگاه کار ، اختلالات اسکلتی عضلانی ، صنعت بافندگی