اثر تراکم بوته بر عملکرد کمی و کیفی چهار ژنوتیپ آفتابگردان

  برای ارزیابی تاثیر تراکم بوته بر عملکرد کمی و کیفی چهار ژنوتیپ آفتابگردان (Helianthus annuus L.) آزمایشی در سال ۱۳۸۸ به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی کبوترآباد اصفهان اجرا شد. تراکم بوته در چهار سطح ۶، ۸، ۱۰ و ۱۲ بوته در متر مربع و چهار ژنوتیپ آفتابگردان به نام های Arm-mok۱۸-۸۵ ، S۱R-۸۵-ES ، MOK۱۳-۸۵ و KC۲۰/۸۳ES۸۵ در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثر تراکم بوته بر تمامی صفات اندازه گیری شده به جز درصد روغن، نسبت مغز به پوست دانه، درصد پروتئین و تعداد روز تا رسیدگی فیزیولوژیک معنی دار بود. اثر ژنوتیپ بر همه صفات به جز قطر طبق، تعداد کل دانه در متر مربع، عملکرد روغن، درصد پروتئین و شاخص برداشت معنی دار بود. اثر برهمکنش تراکم بوته و ژنوتیپ بر عملکرد روغن، عملکرد بیولوژیک و تعداد روز تا رسیدگی فیزیولوژیک در سطح احتمال ۱% معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه (۵۲/۳۵۰۰ کیلوگرم در هکتار) از تراکم ۱۲ بوته در متر مربع و ژنوتیپ Arm-mok۱۸-۸۵ به دست آمد. به طور کلی، نتایج نشان داد که بین تراکم های ۱۰ و ۱۲ بوته در متر مربع تفاوت معنی داری از نظر عملکرد دانه وجود نداشت. لذا به نظر می رسد به منظور کاهش مصرف بذر می توان تراکم ۱۰ بوته در متر مربع را توصیه نمود.

کلیدواژه ها:

Sunflower genotype ، Agronomic traits ، Oil yield ، Plant spacing. ، ژنوتیپ آفتابگردان ، صفات زراعی ، عملکرد روغن ، فاصله بوته