اثر غلظت های مختلف هورمون IBA، نوع پایه و زمان قلمه گیری در تکثیر فیکوس بنجامین ابلق به روش قلمه پیوندی

به­منظور بررسی تاثیر غلظت­های مختلف ایندول بوتیریک ­اسید، نوع پایه و اثر زمان قلمه­گیری بر تکثیر فیکوس بنجامین ابلق (رقم Variegata) به روش قلمه ­پیوندی (پیوند امگا)، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار، در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال ۱۳۹۱ صورت گرفت. در هر تکرار از ۱۰ نمونه آزمایشی استفاده شد. تیمارها شامل چهار سطح هورمون ایندول ­بوتیریک­ اسید (صفر، ۲۰۰۰، ۴۰۰۰ و ۶۰۰۰ میلی­گرم در لیتر)، دو نوع پایه گیاهی (فیکوس بنجامین سبز واریته اگزوتیکا و فیکوس آمستل) و دو زمان قلمه­گیری (اوایل تیر و اواسط شهریور) بودند. فاکتورهای درصد گیرایی پیوند، درصد ریشه­زایی، میانگین طول ریشه، تعداد ریشه، وزن خشک ریشه و درصد زنده­مانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بیشترین درصد ریشه­زایی و تعداد ریشه در تیمارهای هورمونی ۴۰۰۰ و ۶۰۰۰ میلی­گرم در لیتر به دست آمد. بیشترین میانگین طول و وزن خشک ریشه نیز در غلظت ۴۰۰۰ میلی­گرم در لیتر ایجاد گردید. بالاترین درصد گیرایی پیوند و درصد زنده­مانی در تمام تیمارهایی که در آن از اکسین استفاده شد، به دست آمد. مناسب­ترین پایه برای تمام فاکتورهای مورد بررسی، پایه فیکوس بنجامین واریته اگزوتیکا بوده است، به جزء تعداد ریشه که بیشترین آن در پایه فیکوس آمستل حاصل شد. بهترین زمان از لحاظ ریشه­زایی و خصوصیات ریشه و درصد زنده مانی، شهریور بوده است درحالی که بالاترین میزان گیرایی پیوند در تیر ماه به دست آمد. نتایج این آزمایش نشان ­دهنده اثر مفید اکسین، زمان قلمه­گیری و نوع پایه گیاهی در تکثیر بنجامین ابلق به روش پیوند رومیزی است.

کلیدواژه ها:

Ficus Amstel king ، Cutting-graft ، Ficus benjamina ، Rooting ، فیکوس آمستل ، ریشه زایی ، فیکوس بنجامین ، قلمه پیوندی