قاسم محمدیاری یالقوز آغاج - استادیار گروه روانشناسی دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
هانیه خضرلو - دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش تعلیم و تربیت اسلامی، دانشگاه پیام نور، میاندوآب ایران

آموزش و پرورش از مهم ترین ارگان های تاثیر گذار در هر دولتی به حساب می آید. مطالعه و تحقیق درباره ی عناصر مختلف برنامه ی درسی باید همواره مورد تاکید پژوهشگران حوزه ی تعلیم و تربیت باشد. مقاله پیش رو تحت عنوان » میزان انطباق شیوه ارزشیابی کیفی، توصیفی با تعلیم و تربیت اسلامی «، درصدد است تا عنصر ارزشیابی از برنامه ی درسی را در ارتباط با هدف نهایی آموزش و پرورش در مقطع ابتدایی مورد بررسی قرار دهد. ما در این مقاله به دنبال پاسخگویی به این پرسش هستیم که آیا ارزشیابی کیفی توصیفی مورد استفاده در مقطع ابتدایی، ما را به هدف نهایی آموزش و پرورش نزدیکتر خواهد کرد؟ آیا جنبه های مختلف اجرای ارزشیابی کیفی توصیفی، با اصول تربیتی مورد تاکید تعلیم و تربیت اسلامی مطابقت دارد؟ برای پاسخگویی به این سوالات در این مقاله از روش تحقیق توصیفی ارزشیابی استفاده شده است. حاصل بررسی های انجام گرفته را می توان در این جمله خلاصه کرد که گرچه ارزشیابی کیفی توصیفی نکات مثبتی نیز دارد، ولی در موارد بسیاری باید با توجه به هدف نهایی آموزش و پرورش یعنی » حیات طیبه « بازنگری هایی در آن صورت بگیرد. ارزشیابی کیفی توصیفی با این شیوه ای که در حال اجراست با شیوه ی تعلیم و تربیت کودک در بازه ی سنی ۶ تا ۱۲ سال مغایرت هایی دارد. برنامه های هفت سال دوم از زندگی کودک باید در راستای تادیب فرزندان باشد و در این مسیر در کنار محبت و تشویق، محرومیت و تنبیه نیز می تواند نقش مهمی را ایفا سازد. در صورتی که برخورد مناسب در برابر اشتباهات فرزندان صورت نگیرد، با مشکلات اساسی در تربیت کودکان مواجه خواهیم شد. عدم برخورد مناسب با مشکلات تحصیلی و تربیتی فرزندان، یکی از ایرادات این ارزشیابی است که باید توسط کارشناسان مربوطه بازنگری شود.

ارزشیابی کیفی، توصیفی، هدف نهایی آموزش و پرورش ، تنبیه، مربی، دانش آموز