مهناز اسفندیاری - گروه مهندسی کشاورزی(گرایش: ترویج و آموزش کشاورزی)، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

شهرنشینی بی رویه و گسترش پرشتاب پدیده شهرنشینی در بسیاری از شهرهای کشورباعث به وجود آمدن پدیده هایی همچون حاشیه نشینی، زاغه نشینی، تکدی گری، تشکیل شهرهای خوابگاهی، افزایش بیکاری و بزهکاری و مشکلات و ناسازگاری های فرهنگی شده و واز همه مهمتر مشکلات زیادی را در نحوه ارایه خدمات حمل و نقلی پدیدار ساخته است. یکی از ستون های اصلی آنچه توسعه پایدار نامیده می شود ایجاد سامانه ترابری پایدار است. امروزه توسعه شهرنشینی و روند افزایش جمعیت در شهرها و به دنبال آن وسعت شهرها، پیشرفت صنعت خودروسازی و وابستگی روزافزون به آن موجب بروز مشکلات ترافیکی، پارکینگ، طولانی شدن زمان جابهجایی، حمل و نقل عمومی ناکافی، از دست دادن فضاهای عمومی، اثرات نامطلوب زیست محیطی، تصادفات و عدم ایمنی و افزایش مصرف شده است که از تبعات سیستم حمل و نقل ناپایدار در مناطق شهری است. در این زمینه آنچه در هزاره سوم مورد تاکید قرار گرفته است برنامه ریزی در چارچوب توسعه پایدار شهری است. لذا از آن جهت که بهره وری شهری به شدت وابسته به بهره وری از سیستم حمل و نقل به منظور حرکت برای کار، مصرف کنندگان و جابه جایی بین مبدا و مقصدهای متفاوت است، دارای ارتباط تنگاتنگ با توسعه شهر و معیارهای کیفی و پایداری شهری است. هدف پژوهش حاضر بررسی راهکارهای توسعه حمل و نقل شهری با روش توصیفی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد از سیاستهای مدیریت شهری آنچه بیشتر مورد توجه است ضرورت آموزش و تدوین فرهنگ ترافیک به عنوان راهکار اصلی مشکل ترافیک شهر است که به برنامه ریزی شهری کمک خواهد کرد. در دهه های اخیر توسعه حمل و نقل محور به عنوان یکی از الگوهای جدید توسعه شهری، در راستای توسعه پایدار جوامع مطرح شده است. این توسعه براساس اقدام هماهنگ بین برنامه ریزی کاربری زمین و برنامه ریزی حمل و نقل استوار است که سعی در ایجاد جوامعی پاکیزه، انسان دوستانه، با نشاط و با جایگاهی افزون در اقتصاد محلی دارد.

توسعه، توسعه حمل و نقل شهری، ترافیک