بررسی محدودیت های طراحی برای معماران در مسکن شهری

قوانین معماری تا حد بسیار زیادی، موجب محدودیت معماران و درنتیجه ی آن، مانع طراحی دلخواه معماران و طراحان شده است. طراحان و معماران باید طبق ضوابط و قوانین بالادست، به طراحی بپردازند و رعایت این قوانین، برای گرفتن پروانه و همچنین معطوف نشدن به جرایم حاصل از رعایت نکردن این قوانین، از اهمیت بالایی برخوردار است. درصورت عدم توجه و حذف هر یک از قوانین و ضوابط بالا دست، به دلیل ایجاد رهایی، بدون پیش بینی عوامل انسجام بخش، باعث ایجاد بی نظمی و به وجود آوردن فرصتی برای منفعت طلبان جاهل است. تحقیقات صورت گرفته نشان میدهد که درصورت وجود تناسب میان مراجع تصویب کننده و گستره ی عمل قوانین، معماران میتوانند در قوانین محلی و منطقه ای، مداخله ی موثر داشته باشند. لذا هدف این تحقیق نشان دادن برخی از این محدودیتها و ایجاد شرایطی، برای خلاصی از این موضوع است. این پژوهش، از طریق اسناد و مطالعه ی تحقیقات پیشین و همچنین بررسی قوانین ومقررات موجود، انجام گرفته است. نتایج تحقیق نشان میدهد که درصورت وجود تناسب میان مراجع تصویب کننده و گستره ی عمل قوانین، معماران میتوانند در قوانین محلی و منطقه ای، مداخله ی موثر داشته باشند. یافته های تحقیق میتواند مورد استفاده ی معماران و طراحان و حتی افراد تازه وارد ساختمان سازی قرار بگیرد تا با برخی قوانین و محدودیتهایی که برای معماران ایجاد شده است، آشنا شوند.

کلیدواژه ها:

قوانین معماری ، محدودیت ، مسکن شهری ، انعطاف پذیری ، آزادی