منطقه گرایی در معماری بومی و تاثیر اقلیم و مصالح بوم آورد بر معماری پایدار: مطالعه موردی بیرجند

منطقه گرایی یکی از رویکردهای معماری است و تلاش می کند . تا با بی مکانی در معماری مدرن مقابله نماید و در صدد پر نمودن خلا حاصل از نبود معنایی است که در طول سده ی اخیر بین اندیشه و احساس به وجود آمده است. معماری منطقه گرا در جستجوی هویت از دست رفته، تلاش می کند بناها را با محیط پیرامون همساز نماید. معماری پایدار واکنشی پیش آمده در دنیای مدرن امروز به حساب می آید ؛ ساختمانی که با طراحی پایدار ساخته می شود کمترین ناسازگاری با محیط زیست را دارد. در طراحی پایدار، بنا با محیط پیرامون خود سازگار است. مهم ترین اصل در معماری پایدار، انتخاب مصالح و عملکرد آن است. در معماری پایدار، استفاده از مصالح بومی و قابل بازیافت حائز اهمیت می باشد. ضرورت تاکید بر منطقه گرایی مقابله با بی مکانی و نبود معنا در معماری است. هدف از این تحقیق رسیدن به این سوال است که چگونه می توان با استفاده از اصول معماری بومی وسنتی ایران معماری پایدار را احیا نمود و این نتیجه رسیدیم که الگوهای قدیمی را می توان در بناهای جدید به شکلی به کار برد که تعاملی بین منطقه گرایی و مدرنیسم به وجود آورد و همچنین با استفاده از مصالح قابل بازیافت به طبیعت احترام گذاشت و معماری پایدار را ترویج داد.

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، اقلیم ، معماری پایدار ، معماری بومی ، بیرجند