فریال عچرشاوی - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول، دانشکده مهندسی مکانیک و مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی
عاطفه پورجاهد - استادیار دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول، دانشکده مهندسی مکانیک و مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی
حبیب اله عباسی - استادیار دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول، دانشکده مهندسی مکانیک و مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی
محمدرضا عصاری - دانشیار دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول، دانشکده مهندسی مکانیک و مهندسی شیمی، گروه مهندسی مکانیک

خشک کردن یکی از قدیمی ترین و بهترین روشها برای حفظ ترکیبات سازنده مواد از طریق کاهش محتوای رطوبت، فعالیت آبی و واکنشهای فسادپذیر در آنها است. تکنیک خشک کردن جهت حفظ ترکیبات زیستی موجود در محصولات غذایی، آرایشی و دارویی و در مقیاس آزمایشگاهی و صنعتی به کار می رود. امروزه خشک کردن و به دنبال آن، میکروکپسوله کردن مواد دارویی به شیوه های مختلفی انجام میشود و این امر موجب افزایش ماندگاری این محصولات شده است. خشک کردن این مواد بسته به ویژگی های زیستی و سایر پارامترهای فیزیکی به شکل های مختلفی صورت میگیرد که عبارتند از: خشک کردن پاششی و انجمادی، استفاده از سیال فوق بحرانی، تبخیر حلال، تشکیل توده، استفاده از لیپوزوم، انعقاد یونی، پلیمریزاسیون سطحی و ترکیب مولکولی. اینکه از کدام شیوه جهت خشک کردن و میکروکپسوله کردن ماده استفاده شود، بستگی به شرایط عملکردی و فاکتورهای مدنظر محقق دارد. هدف این مقاله شرح جزئی روند کار برخی از این تکنیک ها، مزایا و معایب آنها و تاثیری که بر ویژگی های مواد دارند، میباشد.

خشک کردن، خشک کن، میکروکپسوله کردن، مواد دارویی.