بازده تولید مثلی با استفاده از سطوح مختلف هورمون PMSG و گنادوترپین در بز تالی در فصل تولید مثلی

در این مطالعه عملکرد تولیدمثلی بزهای تالی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور ۱۰۰ راس بز تالی ۴ تا ۶ سال با میانگین وزن ۴۰ ± ۲,۷انتخاب و در قالب طرح کاملا تصادفی در ۵ گروه ۲۰ تایی قرار داده شدند. همزمان سازی فحلی با استفاده از سیدر به مدت ۱۷ روز صورت گرفت و تزریقات هورمون ۴۸ PMSG ساعت قبل از خروج سیدر و تزریق ۴ GnRH ساعت بعد از خروج سیدر انجام شد. گروه اول به عنوان شاهد هیچ تزریقی انجام نشد ، گروه دوم ۲ میلی لیتر GnRH خروج سیدر دریافت کردند، به گروه سوم ۲ میلی لیتر GnRH و ۲۰۰ واحد PMSG تزریق شد، گروه چهارم نیز ۳ میلی لیترGnRH و ۴۵۰ واحد بین المللی PMSG به صورت عضلانی دریافت کردند و به گروه پنجم ۳ میلی لیتر GnRH و۶۰۰ واحد از هورمون PMSG تزریق شد. ۲۴ – ۴۸ ساعت بعد از خروج سیدر بز ها علائم فحلی را نشان دادند ، که به ازای هر ۲۰ بز ماده از یک بز نر برای جفتگیری استفاده شد. میزان فحلی در بیرون گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری داشت( .(P>۰/۰۵ نرخ آبستنی در بین گروه های انتخابی به ترتیب ۷۴,۶۵، ۸۲,۲۴، ۹۱,۷۵، ۹۸,۴۳ و در گروه شاهد ۶۸/۵۸ درصد بود. نرخ چند قلوزایی نیز در بین تیمارها تفاوت معنی داری داشت.P<۰/۰۵ آزمایش نشان داد که افزایش سطح هورمون PMSG همراه با هورمون گنادوتروپین می تواند باعث افزایش عملکرد تولیدمثلی بز تالی شود.

کلیدواژه ها:

بز تالی ، گنادوتروپین ، فحلی ، PMSG