مطالعه واکنش های رشدی و عملکردی خربزه زرد جلالی به نوع پایه و منبع تامین نیتروژن در شرایط مزرعه

این آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی و با ۳ تکرار در سال ۹۳ در دانشگاه تهران اجرا شد. فاکتورهای این پژوهش شامل چهار پایه گرمک اصفهان، کدوی شینتوزا، خربزه زرد جلالی بدون پیوند و خود پیوندی (زرد جلالی روی زرد جلالی) و چهار سطح نیتروژن و ورمی کمپوست شامل الف) نیتروژن خالص به میزان ۱۰۰ کیلوگرم در هکتار و بدون استفاده از ورمی کمپوست، ب) کاربرد نیتروژن خالص به میزان ۵۰ کیلوگرم در هکتار و ۵ تن ورمی کمپوست در هکتار، ج) بدون کاربرد نیتروژن همراه با کاربرد ۱۰ تن ورمی کمپوست در هکتار، د) عدم استفاده از نیتروژن و ورمی کمپوست (شاهد) بود. نتایج نشان دادند که بیشترین عملکرد کل میوه در پایه کدو شینتوزا با ۱۰۰ کیلوگرم نیتروژن خالص ۸۱/۵) تن در هکتار) و پایه گرمک و بدون کود ( ۷۸/۵ تن در هکتار) حاصل شد. افزایش میزان نیتروژن در شاهد (غیر پیوندی)، پایه زرد جلالی (خود پیوندی) و کدو شینتوزا باعث افزایش صفات مربوط به عملکرد و شاخص های رویشی شد. همچنین افزایش میزان نیتروژن در پایه گرمک اصفهان تاثیری در صفات عملکرد نداشت و باعث بهبود صفات رویشی شد. علاوه بر این پایه گرمک اصفهان و کدو شینتوزا باعث افزایش صفات مربوط به عملکرد شدند. به طور کلی می توان بیان نمود که پایه گرمک قابلیت بالای در مصرف نیتروژن را داشته و سبب افزایش عملکرد کل محصول شده است.

کلیدواژه ها:

پایه ، خربزه زرد جلالی ، عملکرد ، ورمی کمپوست