بررسی و مقایسه وضعیت معماری سازمانی در افغانستان و کشورهای همسایه (هندوستان –ایران - آذربایجان – پاکستان)

معماری سازمانی روشی موثر در تطبیق اهداف راهبردی سازمان ها با فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی آنها می باشد. این رویکرد از اواخر دهه هشتاد میلادی آغاز و به موازات پیشرفت های چشم گیر در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات، کاربردها، روش ها و ابزارهای مربوط به آن بطور فزاینده ای در حال تکامل هستند. در این مدت بسیاری از سازمان ها، شرکت ها و حتی دولت ها در کشورهای مختلف به اثربخشی این رویکرد در هدایت و کنترل راهبردی فناوری اطلاعات و ارتباطاتی شان پی برده و از آن در برنامه ریزی ها و مدیریت کلان فناوری اطلاعات خود استفاده کرده اند. برخی کشورها در کنار معماری سازمانی، حرکت های مربوط به دولت الکترونیک را نیز آغاز و این دو رویکرد را به موازات و متاثر از یکدیگر به پیش می برند. از مهمترین کاربردهای معماری سازمانی، ارائه نقشه راهی برای مدیریت پیچیدگی و تغییرات و نیز اولویت بندی در ارائه خدمات فناوری اطلاعات و تخصیی منابع به آن ها می باشد. در این مطالعه، وضعیت معماری سازمانی در افغانستان و برخی کشورهای همسایه ( شامل ایران، آذربایجان، پاکستان و هند) براساس اطلاعات موجود مورد بررسی قرار گرفته و نتایج آن به صورت فشرده ارائه شده است. کارهای انجام شده در هر یک از کشورهای مذکور از دیدگاه اهداف معماری سازمانی بررسی شده تا مشخص گردد که: آیا در کشور اقدامی صورت گرفته است یا خیر؟ اگر صورت گرفته است به چه دستاوردهایی رسیده؟ و اگر اقدامی در این راستا صورت نگرفته، به چه علت هایی بوده است؟

کلیدواژه ها:

معماری سازمانی ، ایران ، هند ، پاکستان ، افغانستان ، آذربایجان ، آسان خدمت IndEA ، IEAF ، چارچوب های معماری سازمانی ، دولت الکترونیک ، E-Government