بررسی مقایسه تاثیر انحراف فکر با موسیقی درمانی و حضور همراه بر میزان اضطراب بیماران تحت آندوسکوپی

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 340

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

HUMS02_007

تاریخ نمایه سازی: 28 اردیبهشت 1400

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: استرس و اضطراب، یکی از مشکلات اساسی بیماران تحت پروسیجرهای تشخیصی و درمانی نیمه تهاجمی و تهاجمی مانند آندوسکوپی است. روشهای مختلف جهت کاهش اضطراب اثرات یکسانی ندارند لذا این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر انحراف فکر با موسیقی درمانی و حضور همراه بر میزان اضطراب بیماران تحت آندوسکوپی انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، ۱۰۵ بیمار مراجعه کننده به بخش آندوسکوپی بیمارستان شهید محمدی و خلیج فارس بندرعباس در سال ۱۳۹۷ به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به شیوه تخصیص تصادفی در سه گروه موسیقی درمانی، حضور همراه و کنترل قرار گرفتند(هر گروه ۳۵ نفر). چک لیست اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر(STAL) قبل و بعد از مداخله تکمیل شد در گروه موسیقی درمانی، بیماران صداهای طبیعت را از طریق هدفون دریافت کردند. در گروه حضور همراه، آندوسکوپی بیماران با حضور همراه بیمار انجام شد و گروه کنترل نیز فقط مراقبتهای روتین قبل از آندوسکوپی را دریافت کردند. در نهایت، دادهها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در سطح معناداری کمتر از۰ / ۰۵ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس نشان داد میانگین اضطراب در سه گروه قبل از مداخله تفاوت معناداری نداشت ( ۰/۷۷= P). اما پس از مداخله میانگین اضطراب در سه گروه معنادار بود( ۰ /۰۰۵=P). که این کاهش نمرات در گروه موسیقی درمانی معنادار شد ( ۰ / ۰۴۴=P). اما در گروه همراه ( ۰/ ۵۷۱=P) و گروه کنترل ( ۰ / ۶۶۳=P)، قبل و بعد از آندوسکوپی تغییر معناداری وجود نداشت. در رابطه با میزان اضطراب پنهان تغییرات معناداری قبل و بعد از آزمون بین گروهها مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که انحراف فکر با موسیقی درمانی شیوه ی موثری جهت کمک به بیماران تحت آندوسکوپی است و استفاده و ترویج این روش می تواند به بیماران در جهت هر چه بهتر انجام دادن این روش و احساس رضایت بیماران ثمربخش باشد.

نویسندگان

زکیه احمدی

گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران

افسانه علائی شیخ رباط

گروه پرستاری، بیمارستان شهید محمدی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران

سلیمان قلیچ پور

مرکز تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران

علی اصغر حیدری زاده

گروه پرستاری، بیمارستان شهید محمدی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران