ایرج آذرفزا - دانشجوی دکتری فلسفه محض دانشگاه تهران
شهرام پازوکی - استاد موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران

لئو اشتراوس در پایان کتاب سقراط و آریستوفانس السیره الفلسفیه محمد بن زکریای رازی را «روشن ترین و اندیشمندانه ترین» شرح امکان گشت سقراط از بی توجهی به امور اخلاقی و سیاسی در دوران جوانی به توجه بدان امور در دوران پختگی قلمداد می کند. ما در این مقاله خواهیم کوشید با بازخوانی متن السیره الفلسفیه رازی این مدعای شاذ و جالب توجه اشتراوس را تبیین کنیم. السیره الفلسفیه رازی روشن ترین شرح این امکان را به دست می دهد زیرا آیرونی سقراط را به منزله «تقیه» صورتبندی می کند: «گشت سقراط» در وهله نخست مستلزم کتمان تمایز میان شیوه زندگانی نظرورزانه و سیاسی است. آنچه السیره الفلسفیه رازی را به عنوان «اندیشمندانه ترین» شرح این امکان برجسته می کند کوشش رازی برای افزودن متممی به «تقیه» سقراط است: قانونگذاری عقلانی برای غلبه بر بنیان الهیاتی سیاسی نظام سیاسی. از این جهت رازی همان رهیافتی را پی می گیرد که بیگانه آتنی در قوانین افلاطون پی گرفت. بدین ترتیب رازی برای مواجهه با چالش الهیاتی سیاسی زمانه اش علیه فلسفه، افق فلسفه سیاسی افلاطونی را می گشاید افقی که پس از جرح و تعدیل هایی ضروری چارچوب دفاع از فلسفه و شیوه زندگانی فلسفی به ‍ نزد فیلسوفان مسلمان قرار گرفت.

سقراط, چالش الهیاتی سیاسی, گشت سقراط, السیره الفلسفیه, تقیه, حکمت عملی