اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تاب آوری و بهزیستی روان شناختی زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تاب آوری و بهزیستی روان شناختی زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بوشهر بود. روش: این پژوهش روی  ۳ زوج (۶ نفر) که با نمونه گیری داوطلبانه و هدفمند انتخاب شده بودند، در چارچوب طرح شبه آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه ی چندگانه هم زمان، طی ۱۰ جلسه برای هر زوج، به همراه  پیگیری سه ماهه انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و مقیاس بهزیستی روان شناختی ریف (۱۹۸۹) بود. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته ها: رفتاردرمانی دیالکتیکی باعث افزایش تاب آوری زوج ها شده (۱۹/۸۳ درصد بهبودی) و اثرآن تا پایان دوره پیگیری سه ماهه حفظ شد (۷۱ درصد بهبودی). همچنین رفتاردرمانی دیالکتیکی توانست بهزیستی روان شناختی زوج ها را افزایش دهد (۲۸/۴۴ درصد بهبودی) که اثر آن تا پایان دوره پیگیری سه ماهه ماندگار بود (۸۳/۶۹ درصد بهبودی). شاخص تغییر پایای آنها هم حاکی از معنی دار بودن این تغییرات بود (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: نتایج تحلیل معنی داری بالینی، گویای اثربخشی  مداخله آموزشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در افزایش تاب آوری و بهزیستی روان شناختی زوج های ناسازگار بود و متغیر یادشده می تواند میزان بالایی از تغییرپذیری تاب آوری و بهزیستی روان شناختی را در شرایط ناسازگاری زوج ها تبیین نماید.

کلیدواژه ها:

Dialectical Behavioral Therapy ، resiliency ، psychological well-being ، رفتاردرمانی دیالکتیکی ، تاب آوری ، بهزیستی روان شناختی