اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)در افزایش پذیرش و رشد پس از آسیب در دانشجویان دختر دارای تجربه ی شکست عاطفی

     هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد  (ACT)در افزایش پذیرش و رشد پس از شکست در دانشجویان دختر دارای تجربه آسیب عاطفی شهر اهواز می­باشد. جامعه­ی آماری این پژوهش شامل دانشجویان دختر دارای تجربه­ی شکست عاطفی دانشگاه­های شهر اهواز بود که دست کم ۳ ماه تا ۱ سال از شکست عاطفی­شان گذشته بود. نمونه­های پژوهش به روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. نمونه شامل سه دانشجوی دختر دارای تجربه شکست عاطفی بود که در پرسشنامه نشانگان ضربه عشق (LTI) نمره بالاتر از ۲۰ کسب کردند. در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه­ی چندگانه ناهم­زمان استفاده شد و آزمودنی­ها قبل از درمان، میانه­ی درمان، پایان درمان و ۱ ماه پس از پایان درمان به پرسشنامه پذیرش و اقدام (AAQ) و پرسشنامه­ی رشد و تکامل پس آسیبی پاسخ دادند. داده­ها به روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی و شاخص تغییر پایا (RCI) تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر افزایش پذیرش و رشد پس از شکست دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی موثر می­باشد.

کلیدواژه ها:

acceptance and commitment therapy ، acceptance ، growth after break up ، break-up. ، درمان مبتنی برپذیرش و تعهد ، شکست عاطفی ، پذیرش و رشد پس از آسیب.