اثر کنترل کننده فازی بر کاهش میزان خسارت سازه ها

هدف از ارائه ی این مقاله، بررسی اثر کنترل کننده فازی در کنترل خسارت ساختمان ها در مقابل زلزله می باشد. در اینجا، کنترل کننده فازی به منظور تنظیم ضریب میرایی میراگرهای لزج نیمه فعال مورد استفاده قرار گرفته است. توابع عضویت و پایگاه قوانین این کنترل کننده با استفاده از الگوریتم ژنتیک به منظور کمینه کردن میزان خسارت کلی سازه ها به دست آمده اند. همچنین از ترکیب الگوریتم ژنتیک و کنترل کننده فازی به منظور کمینه کردن جابجایی بیشینه ساختمان ها استفاده شده است تا اثر کمینه کردن جابجایی بیشینه بر میزان خسارت بررسی شود. اثر این روش بر ساختمان های تمام مقیاس سه و بیست طبقه غیرخطی محک با اعمال شتاب نگاشت های مختلف بررسی شده است. برای مقایسه، از یک کنترل کننده فعالLQG که بر اساس کمینه کردن جابجایی طراحی شده، استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که ترکیب الگوریتم ژنتیک و کنترل کننده فازی مقدار شاخص خسارت را برای زلزله های مختلف در ساختمان سه طبقه بیش از 40 درصد و در ساختمان بیست طبقه در حدود 60 درصد کاهش داده است که در مقایسه با کنترل کننده فعالLQG عملکرد بسیار خوبی داشته است.

کلیدواژه ها:

کنترل سازه ها ، کنترل کننده فازی ، کنترل کننده نیمه فعال ، شاخص خسارت ، میراگرهای مایع لزج نیمه فعال