تاثیر خشکی ناحیه ای و کم آبیاری بر خصوصیات رشدی گوجه فرنگی

کم آبیاری یکی از روش های بهینه سازی مصرف آب در اراضی فاریاب است. بدین منظور آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار روی گوجه فرنگی رقم فلات در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در سال ۹۷-۱۳۹۶ اجرا شد. عامل اصلی شامل سه روش آبیاری (آبیاری متداول، خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور ثابت و خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور متغیر) و سه سطح کم آبیاری (۵۰، ۷۵ و ۱۰۰ درصد نیاز آبی) بود. نتایج نشان داد که بیش ترین میزان رنگ دانه های فتوسنتزی در تیمار خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور متغیر و کمترین آن در روش خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور ثابت مشاهده شد. بیش ترین ارتفاع بوته در روش خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور ثابت با ارتفاع ۸/۶۸ سانتی متر مشاهده شد. نتایج نشان داد که بیشترین شاخص سطح برگ (۱۵/۲)، وزن ساقه خشک (۵/۷۶ گرم در بوته)، وزن خشک برگ (۶/۷۲ گرم در بوته)، عملکرد میوه (۵۰/۴ کیلوگرم در مترمربع) مربوط به تیمار ۱۰۰ درصد نیاز آبی بود. بر اساس نتایج آزمایش، بیشترین صفات مذکور به ترتیب در آبیاری متداول، خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور ثابت و خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور متغیر مشاهده شد و روش خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور ثابت نسبت به خشک کردن جزئی منطقه ریشه به طور متغیر عملکرد بیشتری داشت.

کلیدواژه ها:

روش های آبیاری ، ریشه ، عملکرد ، کم آبیاری