بررسی عملکرد گیاهان وتیور، تیفا و نی بر بهبود کیفیت زه آب اراضی شالیزاری (مطالعه موردی: استان گیلان)

شوری و نیترات موجود در زه آب اراضی از مهم ترین دلایل آلایندگی بخش کشاورزی محسوب می شوند. عدم تمرکز اراضی کشاورزی، تنوع آلاینده ها و حجم بالای زه آب منجر به این شده است که راه کارهای متداول حذف نیترات و کاهش شوری عملکرد مناسبی نداشته باشند. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی راه کار گیاه پالایی در کاهش شوری و نیترات زه آب کشاورزی، توانایی جذب نیترات و کاهش شوری توسط سه گیاه وتیور، تیفا و نی را در اقلیم استان گیلان در قالب طرح بلوک های کاملا تصادفی در سه تکرار مورد بررسی قرار داد. در این راستا ۹ مخزن استوانه ای به قطر و ارتفاع ۵۰ و ۸۰ سانتی متر و بافت خاک سیلتی لوم آماده و پس از کشت گیاهان دو تیمار غلظت های متفاوت نیترات شامل محلول های با غلظت ۱۰ و ۲۰ میلی گرم بر لیتر نیترات در طول مدت آزمایش به گیاهان و مخازن خاک اعمال شد. توانایی جذب نیترات و کاهش شوری توسط گیاهان در عمق های ۳۵ و ۷۰ سانتی متر با اندازه گیری مقادیر نیترات و شوری عصاره خاک بررسی شد. نتایج نشان داد که بیش ترین مقدار جذب نیترات مربوط به گیاه نی در تیمار غلظت ۱۰ و در عمق ۷۰ سانتی متر به میزان ۵۹/۹۸ درصد و کم ترین مقدار آن در عمق ۷۰ سانتی متر و غلظت ۲۰ میلی گرم بر لیتر، به میزان ۹۶/۳۴ درصد توسط گیاه وتیور روی داد. علاوه براین سه گیاه در کاهش میزان اسیدیته با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند اما در کاهش شوری میان آن ها تفاوتی در سطح ۵ درصد مشاهده نشد.

کلیدواژه ها:

اسیدیته ، آلودگی آب ، تصفیه بیولوژیکی ، شوری ، گیاه پالایی