مرتضی عرفانی - استادیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
ابراهیم نوری - استادیار گروه معارف، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
هانیه یعقوبی - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران

ظاهر برخی از آیات و روایات از جواز و برخی دیگر از عدم جواز رویت خداوند حکایت می کنند. فخرالدین رازی به استناد نصوص دسته اول، رویت بصری خداوند را جایز دانسته است؛ اما آن را مستلزم جسمانیت و جهت داشتن خداوند نمی داند. وی نصوص دسته دوم را برخلاف ظاهرشان تاویل می کند. علامه طباطبایی هر دو دسته از آیات و روایات را منطبق با ظاهرشان تفسیر می کند و تعارض ظاهری میان آن ها را با این نظریه حل می کند که رویت در نصوص دینی دو معنی دارد: رویت بصری و رویت قلبی که از سنخ علم حضوری است. برخی از آیات و روایات، رویت قلبی خداوند را تایید کرده اند که عقل هم آن را می پذیرد و برخی دیگر رویت بصری را رد کرده اند؛ زیرا رویت به این معنی، مستلزم آن است که خداوند مثل و مانند داشته باشد.

رویت خداوند, علم حضوری, علامه طباطبایی, فخر الدین رازی