بررسی شاخص های توسعه پایدار محله ای منطقه ۱۳ اصفهان

معرفی و کاربرد شاخص های توسعه پایدار ضرورتی است که در کشور ما کمتر به آن توجه شده است، بدین معنا که با توجه به روند سریع شهری شدن گستره وسیعی از فضاهای جغرافیایی ایران، با تعادل بنیادین در اکثر شهرها، به ویژه در کلان شهرها همراه نبوده است. بررسی وضع موجود، برنامه ریزان و مدیران شهری را ناگزیر از توجه به برنامه ریزی در مقیاس های خرد در قالب واحدها و سلول های شهری یعنی محله ها نموده است، زیرا در این صورت است که می توان با برنامه ریزی مناسب و استفاده از منابع محلی به شاخص های توسعه محله های شهری دست یافت. این رویکرد در پی شناخت توانایی ها و ویژگی های محله ها و ناحیه های شهری است، روشن است که در این واکنش نیاز به مشارکت جدی مردم در برنامه ریزی های مبتنی بر هویت محله ای نیاز است. بر این اساس، محلات پایدار می توانند متضمن پایداری شهر ها باشند. هدف از این پژوهش، بررسی شاخص های توسعه پایدار محلات منطقه ۱۳ شهر اصفهان و بطور کلی شناخت تفاوت ها و نا برابری ها بین محلات و رتبه بندی از نظر وضعیت و سطح برخورداری از شاخص های توسعه پایدار محله ای و نشان دادن سطوح توسعه محلات از نظر میزان امکانات و دسترسی ها و بهره مندی است. رویکرد حاکم بر این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی – تحلیلی است، که با استفاده از مدل ارزیابی تاپسیس، شاخص های توسعه پایدار محله ای در این پژوهش مورد تجزیه و تحلیل قرار گر فته اند. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر آن است که محله کشاورزی از لحاظ توسعه پایدار در رتبه بالاتری نسبت به محلات دیگر منطقه ۱۳ قرار دارد و محله باغ زیار از پایداری کمتری بر خودار است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، توسعه پایدار محله ای ، توسعه محله ای ، منطقه ۱۳ اصفهان