فسق حافظ و گناه آدم

  یکی از خصایص اشعار عرفانی- رمزی کاربرد باژنما یا تعبیر باژگونه است که در دسته ها و طبقات بزرگ و متعدد قابل مطالعه و تحقیق است. فسق و گناه و مترادفات گوناگون آنها یکی از این دسته باژنماهاست که در دیوان حافظ بیش از دیگر باژنماها به کار رفته است. این نوع باژنماها که از تیره الفاظ و تعابیر حرام و مذموم اند، نشانه ها و رموزی اند، برای حالات و مستیهای قلبی و عاشقانه که باعث حرکتهای جوهری در ذات آدمی می شوند.   حافظ خویشتن را فاسق و گناهکار می نامد و این گناه را میراث جد خود آدم می داند و اظهار می کند که اگر آدم بهشت را تحمل ننمود و جهت رسیدن به مستی و عیش و عشرت رخت خویش بر زمین خاکی افکند ما که فرزند او ایم؛ چرا نباید از راه معصیت و زلت منزل بزم و خوشباشی و قلاشی در پیش بگیریم؟   این گونه از باژنماهای دیوان حافظ را در هفت گروه می توان متمایز و مطالعه نمود: ۱. فسق و فساد ۲. گناه، معصیت و زلت ۳. ارتکاب حرام، خبث و بدی ۴. لاابالیگری، نادرویشی، دلیری، قلندری، بدنامی و قلاشی ۵. نظربازی، خوشباشی و عیش و عشرت، بزم و طرب، مستی و خرابی ۶. زناربندی، بت پرستی، کفر و بی دینی ۷. تردامنی، آلودگی، رندی، نفاق و تزویر.  

کلیدواژه ها:

فسق ، رندی ، حافظ ، شعر فارسی ، عرفان ، باژنما و باژگونه