رده بندی و آسیب شناسی پژوهش های سبک شناسی فارسی و راه حل های پیشنهادی

محور اصلی مقاله حاضر رده­بندی پژوهش­های انجام شده در حوزه سبک­شناسی فارسی و شناخت آسیب­های این مطالعات است؛ با هدف شناسایی شاخه های مربوط به هریک از مطالعات و پژوهش­های انجام گرفته در سبک­شناسی فارسی، بررسی کاستی­های موجود در این حوزه، و پیرو آن، ارائه راه حل هایی برای خروج از وضعیت رکودی که سبک­شناسی فارسی دچار آن است. بدین منظور، ابتدا مطالعات و پژوهش­های مربوط به سبک­شناسی در دو شاخه سبک­شناسی تاریخی و صورتگرا دسته­بندی شده است، سپس غلبه ذهنیت تاریخی، فقدان پشتوانه نظری و استفاده نکردن از دانش زبان شناسی در مطالعات سبک­شناسانه، بریده بودن ارتباط متن از بافت موقعیتی­اش، بی توجهی به نقش یا کارکرد ویژگی­های سبکی در درک و دریافت عمیق­تر و بهتر متن و منفرد و سرگردان بودن پژوهش­ها به عنوان آسیب­های سبک­شناسی فارسی تشخیص داده شده است. در پایان، توجه پژوهشگران به کارآمدی دانش سبک شناسی، شناخت و به­ کارگیری شاخه های جدید سبک­شناسی و بازیابی ابزارهای مناسب جهت تجزیه و تحلیل متون فارسی، آشنایی با مهم­ترین رویکردهای سبک­شناسی، صورتگرایی، نقش­گرایی، زنانه، انتقادی، شناختی و تاریخی، و در اولویت قرار دادن سبک­شناسی گونه­ ها را به­ عنوان راه حل­های پیشنهادی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، سبک شناسی ، صورتگرا ، نقش گرا ، شناختی ، زنانه ، تاریخی