امیلیا نرسیسیانس - دانشیار گروه انسان شناسی دانشگاه تهران
ابوعلی ودادهیر - دانشیارگروه انسان شناسی دانشگاه تهران
پروین قاسمی - دکتری انسان شناسی دانشگاه تهران

در مقاله پیش رو بناست تا با تمرکز بر تاریخ زندگی شخصی (دهه اول زندگی)­ و مسیری که نسل­های پیش از من از سر گذرانده­اند، به پرسش «چرا سخنور خوبی نشده­ام؟» پرداخته شود. «مهارت و توانمندی سخن گفتن در جمع» توامان در دو حوزه شخصی و فراشخصی؛ تاریخی و تحولات اجتماعی روان­شناختی فرهنگی و سیاسی  شکل می­گیرد. با استفاده از روش خودمردم­نگاری در این پژوهش، تاریخچه شخصی و ارتباط آن با مهارت سخنرانی­، بررسی شده است. مهارت سخنرانی در فرد، در بطن دو تاریخ شکل می­گیرد؛ تاریخ کلی که از ازل تا ابد ادامه دارد که همانا تاریخ فراشخصی است و دیگری تاریخچه زندگی شخصی فرد است. تاریخچه شخصی، بر تاریخ زندگی و حضور فرد در این دنیا دلالت دارد که سخن­گو در حافظه شخصی خود دارد. تاریخ فراشخصی و تاریخچه شخصی در رابطه با چرایی وضعیت سخنرانی من در جمع، بدون یکدیگر نمی­توانند تحلیل­گر وضعیت حاضر باشد. ترکیبی از این دو و همچنین وضعیتی که هر یک به نوعی بر فرد تحمیل می­کند در چگونگی پرورش قوه سخنوری فرد، موثر است.

سخنوری, تاریخ شخصی, تاریخ فراشخصی, زنانگی, رویا, خودمردم نگاری, مهاجرت, نهاد خانواده