بررسی سامانه های ناوبری مورد نیاز در صنعت هوانوردی در جهت الحاق به طرح جهانی CNS/ATM

سیستمهای ارتباطی، ناوبری ونظارتی زمینی بخصوص بر فراز جنگل ها، کوهستانها، بیابانها و اقیانوس ها دارای محدودیتهایی م یباشد. محدودیتهای سیستمهای ناوبری هوایی کنونی عبارتست از عدم پوشش کافی دستگاههایVOR/DMEو دیگر تجهیزات ناوبری و محدود بودن دقت سیستمهای ناوبری موجود. به همین جهت در اوائل سال 1966 توجه ایکائو به استفاده از سیستم های ماهوارهای برای چارهجوئی کاستیهای ناوبریبخصوص بر فراز اقیانو سها، دریاها و پهنههای خشکی کم جمعیت معطوف گردید. در بدو شکل گیری طرحFANSسیستم آمریکایی GPS و سیستم شوروی سابق تحت عنوانGLONASSتنها سیستمهای ناوبری ماهوارهای بودند که برای ارائه خدمات ناوبریFANSاز قبل در نظرگرفته شده بودند. اما فروپاشی شوروی سابق باعث گردیدکهGLONASS رفته رفته کمرنگ وGPSسیستم ناوبری بلامنازع بحساب آید. مراحل تکامل تدریجی ناوبری بهکمک سیستمهای ماهوارهای به این صورت پیش بینی گردیده که در ابتدا این سیستمها بعنوان مکمل سیستمناوبری زمینی، سپس بهعنوان سیستم اولیه و در نهایت بعنوان تنها وسیله ناوبری بکار گرفته شوند که در آنصورت سیستمهای ناوبری زمینی فقط در مناطق مخصوصی کاربرد خواهند داشت. اینجاست که پیچیدگی بخش ناوبری سیستمهایCNS/ATMبیشتر شده و پیشبینیها وسیاستگذاریهای بسیار دقیقی را طلب می کند. در این مقاله سیستمهای ناوبری موجود و سیستمهای ناوبری مورد نیاز آینده و مشکلات و محدودیتهای استفاده از این سیستمها بررسی م یگردد و با توجه به الزامات سازمان ایکائو مشخصات سیستم ناوبری مورد نیاز در آینده شناسایی می گردد.

کلیدواژه ها:

ناوبری ، ماهواره ، حمل و نقل ، هوانوردی