اثر سطوح شوری و فرم های نیتروژن بر عملکرد گیاه دارویی زعفران در شرایط آب و هوایی بیرجند

تنش شوری یکیاز مشکلات عمده تولید محصولات کشاوزی در مناطق خشک و نیمه­خشک است. این پژوهش با هدف بررسی اثر سطوح مختلف شوری و فرم­های کوددهی نیتروژن بر رشد و عملکرد زعفران در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند طی سال­های ۱۳۸۷-۱۳۸۵ به صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. شوری آب آبیاری با هدایت الکتریکی ۵/۱(شاهد)، ۵/۳، ۵/۵ و ۵/۷ دسی زیمنس بر متر به عنوان عامل اصلی و فرم­های مختلف نیتروژن (جامد، جامد– محلول و محلول) به عنوان عامل فرعی اجرا گردید. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش شوری روی همه پارامترها اثر معنی داری داشت؛ حتی در سال استفاده از فرم­های مختلف نیتروژن اثر معنی­داری داشت. درشرایط شوری بالا، استفاده از فرم جامد نیتروژن بالاترین عملکرد اقتصادی g/m۲۱۸/۰ در سال ۱۳۸۵،  g/m۲ ۴۸/۰ در سال ۱۳۸۶ و ۲۹/۰ g/m۲را در سال ۱۳۸۷ نشان داد. بطور کلی، نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در مناطق خشک می­توان از آب شور تا ۵/۵ دسی زیمنس بر متر برای زعفران استفاده نمود. همچنین با استفاده از محلول پاشی نیتروژن در سطوح پایین شوری و استفاده از فرم جامد نیتروژن در شرایط شوری بالا امکان افزایش عملکرد برای زعفران وجود دارد. واژه های کلیدی : ازت، بیرجند، زعفران، عملکرد اقتصادی ، غلظت شوری ، کود دهی.

کلیدواژه ها:

تنش شوری ، عملکرد گل ، مناطق خشک و نیمه خشک ، محلول پاشی