نقش آموزش تعاملی در ارتقا سطح یادگیری و سلامت روانی کودکان (با تمرکز بر ادراک بدنمند)

یکی از دغدغه های مهم آموزش برای کودکان همواره توجه به ارتقا سطح یادگیری وسلامت روانی بوده است. در این میان از تاثیرگذارترین روش های آموزشی در ارتقا سطحیادگیری و سلامت روانی را می توان آموزش تعاملی دانست. در آموزش تعاملی آموزشگیرنده (کودک) دیگر تنها یک نظاره گر و شنونده صرف در مقابل آموزش دهنده (معلم)نیست بلکه با انجام کنش، خود در فرآیند یادگیری شرکت می کند. از این رو متغیرهایآموزش تعاملی در سطح یادگیری و سلامت روان کودکان را می توان شامل؛ انگیزه، اعتمادبه نفس، خلاقیت، مشارکت، فعال سازی بدن، تنوع و کسب مهارت دانست. در آموزشتعاملی، تمایزی میان سوژه و ابژه نیست و هر دو در تعامل با هم است که شکل می یابند ودر نتیجه فراگیری آموزش به شکل مطلوب تری صورت می گیرد. مسئله قابل توجه در ایننوع آموزش، شاخصه های مشترک آن با ادراک بدنمند است. از این رو هدف اصلی اینپژوهش ارائه راهکارهای آموزشی به منظور تنظیم سلسله مراتب مراحل آموزش در ارتقاسطح یادگیری و نقش آن در سلامت روان ی کودکان است. روش پژوهش تحلیل و توصیفمحتوا به شیوه کیفی است. تلاش بر این است تا محورهای اصلی و سطوح جانبی داده ها ازطریق تجزیه و تحلیل استقرائی متنی و با تکیه برکد گذاری باز، نظری و انتخابی انجام گردد.و درنهایت نتایج پژوهش حاکی از ۳۲ مقوله کلی در ۴ سلسله مراتب ارتباطی است که درچارچوب مدل پارادایمی شامل: اصول اول یه در آموزش تعاملی، راهکارهای آموزش تعاملی،سطوح جانبی به منظور ارتقا آموزش و پیامدهای آموزش تعاملی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش تعاملی ، سلامت روانی ، ادراک بدنمند ، ارتقا یادگیری ، کودک