اثربخشی آموزش متقابل بر بهبود درک خواندن و کفایت اجتماعی دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تاثیر آموزش متقابل بر بهبود درک خواندن وکفایت اجتماعی دانش آموزان دختر دارای اختلالات یادگیری پایه چهارم ابتدایی شهر یزددر سال تحصیلی ۹۸ - ۱۳۹۷ بود. روش پژوهش، آزمایشی با طرح پیش آزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش تمام دانش آموزان نار ساخوان دخترپایه چهارم دبستان شهر یزد در سال تحصیلی ۹۸ - ۱۳۹۷ بود. با ا ستفاده از روش نمونهگیری خو شه ای ۲۴ نفر از دانش آموزان نار ساخوان انتخاب شدند و به عنوان گروه نمونهبه صورت تصادفی در گروه های آزمایش (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) جایگزین شدند.آزمودنی های گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای، تحت برنامه آموزش متقابل قرارگرفتند. در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار اندازه گیری آزمون غربالگریتشخیص اختلال خواندن شفیعی، پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و چک لیستنارساخوانی بود. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از آزمون تحلیلکوواریانس استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد آموزش متقابل بر افزایشخواندن و درک مطلب دانش آموزان اثربخش بوده است. همچنین آموزش متقابل ۵۶ / ۰درصد از تفاوت های فردی در نمرات درک خواندن و ۲۹ / ۰ درصد از تفاوت های فردی درنمرات درک مطلب گروه آزمایش را توانست تبیین کند. یافته های پژوهش نشان داد کهآموزش متقابل بر کفایت اجتماعی دانش آموزان اثربخشی معناداری نداشت. بنابراینپیشنهاد می شود از آموزش متقابل برای افزایش درک خواندن و درک مطلب دانش آموزاننارساخوان استفاده شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مقابل ، درک خواندن ، درک مطلب ، کفایت اجتماعی