اثربخشی رفتاردرمانی شناختی بر خودپنداره در کودکان دارای اختلال یادگیری خواندن

از آنجایی که اهمیت مسئله یادگیری کودکان در سنین مدرسه بر هیچکس پوشیده نیست،اختلال یادگیری و روش هایی که دامنه این اختلال را کاهش دهند نیز از اهمیت قابل توجهیبرخوردارند. باوجود اینکه دانش آموزان دارای اختلال یادگیری از هوش متوسط و به نسبتبالایی برخوردارند. اما نیاز مبرم به آموزش های ویژه دارند. خواندن مهم ترین و پیچیده ترینفعالیت آموزشی کودکان در سال های آغازین مدرسه است و زیربنای همه انواع یادگیریاست. اختلال خواندن شایعترین نوع اختلال یادگیری است. با اینکه نمی توان به طور کاملبر مشکلات یادگیری چیره شد اما عدم آموزش های ویژه کودکان اختلال یادگیری به ویژهخواندن، این کودکان را به گوشه ی عزلت فرا می خواند و به تدریج نشانه هایی از افسردگی وخلق پایین در آنها نمودار می شود. آموزش های شناختی یکی از چندین روش هایی است کهمی توان از طریق آن به یاری کودکان، معلمان و نگرانی های والدین شتافت. هدف از پژوهشحاضر این بود که با آموزش های رفتاردرمانی شناختی بر دانش آموزان دارای اختلال یادگیریخواندن و سنجش اثر آن بر خودپنداره آنها را اندازه گیری کنیم تا فرضیه خود را که؛رفتاردرمانی شناختی بر میزان خودپنداره اثر دارد، را تایید کند. روش پژوهش غیرتوصیفی واز نوع طرح نیمه آزمایشی و از لحاظ هدف کاربردی است. ا ین پژوهش از نظر کنترل متغیرهاپژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از گروه گواه یا کنترل است. روش آماری آن نیز تحلیلکواریانس چند متغیره (مانوا) است. از ابزارهای: پرسشنامه اختلال یادگیری (CLDQ)،پرسشنامه خودپنداره راجرز، استفاده شد. نمونه مورد نظر را از طریق نمونه گیری در دسترساز بین دانش آموزان مقطع دبستان شهر کرج در سال تحصیلی ۱۳۹۸ - ۱۳۹۹، انتخابکردیم. پژوهش را روی ۱۵ دانش آموز دختر و پسر برای گروه آزمایش و ۱۵ دانش آموز دخترو پسر برای گروه کنترل انجام دادیم به این نتیجه رسیدیم: رفتار درمانی شناختی برخودپنداره دانش آموزان تاثیر مثبت داشت و اختلال یادگیری خواندن را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی شناختی ، خودپنداره ، اختلال یادگیری