بررسی و مقایسه مفهوم هنر و هنرمند در ادبیات عرفانی با تکیه بر آثار مولوی

واژه هنر علاوه بر معنای تخصصی و اصطلاحی امروزی، در طول ادوار زبان و ادبیات فارسی، معانی مختلفی را دربرداشت و شامل مفاهیم کلی وعام۶ی چون برتری، فضیلت، انواع کمالات، مزیت، حسن های دنیایی و معنوی و... میشد و با توجه به کاربرد آن در ادبیات حماسی، تعلیمی و عرفانی، دارای بارمعنایی متفاوتی بوده است.مولوی شخص هنرمند را در خصایصی از دیگران برتر می بیند و عدم وجود این خصایص را علت بی هنری میخواند. بیشتر این ویژگیها در رابطه با مسائل معنوی، عرفانی، مذهبی، حکمت و ... است. این مقاله با توجه به مفهوم هنر در ادبیات عرفانی و آثار مولوی، ویژگیهای هنرمند و بیهنر را از نظر مولوی مورد بررسی قرار داده و سعی کرده است با تحقیق پیرامون کاربرد این واژه در طول دوره ادبیات عرفانی و جمع آوری مفاهیم و معانی مورد نظر شاعر، تا حد توان ویژگیهای هنرمند و معانی مختلف این واژه را بررسی و منظور شاعر از معانی و مفاهیم این کلمه در مثنوی و دیوان شمس را ارائه کند.

کلیدواژه ها:

هنر ، مولوی ، مثنوی ، دیوان شمس.