منوچهر اکبری - دانشکده ادبیات دانشگاه تهران
مهدی حیدری - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران

عارفان مسلمان با تکیه بر هر دو معیار وحدت و کثرت، به عرصه سیاست روی آوردهاند. آنان با تاکید بر ضرورت عرفان برای سیاستمداران و سیاست برای عارفان، به تبیین ویژگیهای «عارف سیاستمدار» پرداختهاند. صوفیان نخستین از همان آغاز در گفتارها و رفتارهای خود، به این مهم توجه داشتهاند و با نگاه اجتماعی، صوفیان را به مردمداری و عدالت و عطوفت با مریدان دعوت کردهاند. با توجه به اینکه صوفیان آن عصر در زمان برخی خلفای ستمگر اموی و عباسی میزیستند، با تشریح ویژگیهای حاکم عارف و الگوسازی از پیامبران الهی و مجاهدان صدر اسلام در امور زمامداری، سعی در روشن ساختن چهره حقیقی حکومت اسلامی داشتهاند. در این مقاله، با توجه به منابع دست اول و برای نزدیکسازی موضوع به سرچشمهها، محدوده تاریخی پژوهش را تا پایان قرن چهارم تعیین کردهایم و نگاه ما به اقوال و آثار صوفیانی نظیر حسن بصری، فضیل عیاض، حارث محاسبی، ذوالنون مصری، یحیی بن معاذ، ابوحاتم رازی، بایزید بسطامی، سهل تستری، ابوسعید خراز، ترمذی، جنید، شبلی، کلاباذی، سراج، مکی، خرگوشی، و سلمی متوجه است.

عارف, سیاستمدار, صوفیان نخستین, کثرت, وحدت, نظریه, حاکم